Gülmeyi unutturan yorgunluğunda derdi

Ellerinin ayaklarının nasırlı sancısı

Yüzünün derin çizgilerinde telaşlı ve ürkek

Bir çocuk gizlenir her gece yarısı

Ve siyah tozlarında derisinin

Beyaz ve ince bir çizgidir yolu...

Kadersizlik değil ‘haksızlık coğrafyası’

Engebelidir yürüdüğü bütün yolları

Yüreğine bastığı tuz, korkunun mayası

Alın terini ağır bir civa gibi dökmesi

Karşılıksızlık silahıyla vurunca insanı

Kömür kadar yakmaz evreni

Yüreğini ince ince yaktığı kadar...

Üç kuruşluk canı olsa ne yazar

Her ana için kıymeti, tükenmez altınlar kadar

Hangi Tanrı’dan medet umar?

İnsanın insandadır yine umudu

Tek bilekte toplamakta bulur gücü

İçinden taşan seslerin, sözlerin

Bir deniz gibi heybetle yükselişini

Her 1 Mayıs’ta yeniden, yeniden duyar...