Özlemek zehirli bir çiçeği koklamak gibi, bazen

Yasal acıların eşiğinde bir ülkenin sessiz çığlığı gibi,

Hissetmeden öldürür ve zamansız,

Aniden belki de

Ansızın bütün bakışların iç çektiği bir akşam vakti.

Zehirlenir ömürler kendini bulma derdinde,

Dünyanın zemini kendini göstermez kimseye,

İnsan da saklar kendini.

Sonra bir gün bulursa şayet gerçeği,

Sevgisizlikle zehirlenmiş damarlarında

Dolaşır yalnızlık sessiz sessiz.

Öyküsünde tatlı bir sabaha uyanan

Masum çocukluğa bürünen yalnızlığın

Bahtında acı bir gecenin

Zifiri karanlığı yankılanır,

Zehirli çiçekleri sevdiğinden beri…