Sanırım ayrılık bir vurgun kalbime,

Herkes beni bırakıp da gitti,

Yorgun düşlerim,

Ölmüş hayallerim,

Herkes beni bırakıp da gitti,

Sırtlasam da geçmişimi kambur gibi,

Geleceğim karanlık bir kuyu,

İnsan umuttan yana hep biraz var,

Umut öldü diyen de olmasın mı dünyada?

Yalnızlığı aşikar bir adamım ben,

Benim gölgemin ayazı kurutur elleri,

Ben bir bana dayanamıyorum,

Bir sesimin tonu kaba,

Bir dilimin kemiği,

Yokuş çıkmaktan usandım da çokça,

Her kalbi ince ince dokuyamam ki,

İnsanım sonuçta,

Sahip olduğum birkaç duygu kaldı,

Birkaç fotoğraf karesi,

Birkaç hatıra,

Neresinden tutarsam tutayım,

Olmayacak gibi bu işin sonu,

Çabaladığım her yolun sonu uçurum,

Kalbimi yormaktan da yoruldum,

Uçurumdan atlamaktan da,

Kitabı tersten okumaya başlatıyor artık hayat,

Sayfaları hep tersten açıyorum,

Unutmuşum bazı harfleri,

Bazı kelimeleri,

Birine yeniden bağlanmak ne delilik,

Öyleyse hâlâ biraz deliyim ben,

Biraz akıllanmamış dalgın,

Fotoğrafların hiç mi suçu yok?

Yahut ayrılıkların?

Yoksa ben böyle delirecek biri değildim,

Korkuyorum,

Yine de ateş ayaklarımın altında eziliyor,

Bilmem,

Belki de ateş benimdir,

Yürüdükçe rüzgârda harlanan kalbimin ta kendisi,

Olmaz bir yolun yolcusu olmuş gibiyim,

Yolcular bana uzak,

Yol bana zulüm,

Tıpkı mutluluk gibi zor bazı şeyler,

Gri bulutlar gelir birazdan,

Sonra yağmur,

Sonra gök gürültüsü,

Sende gidersin ardından,

Herkes gibi biraz,

Herkesten fazla sakındığım...