Bu çağın yaralı yüzlü Frankenstein'ı benim.
Asık bakışlarımda asılı yokluğun
Kelimeleri kekre ayva gibi diziyor boğazımda
Çünkü ve fakat sen yoksun...

Toprağa ilk düşme gayretini veren
Yağmur damlası aceleciliği ile koşardım sana
Sense arsız kaplumbağa hızıyla
Solgun ve asi sonbahar saflığında
Notaları yazılmamış ama mırıldanırken kalp ritmini değiştiren bir melodi ile
Kırmızı ruj çekiciliği gibi
Yürürdün bana...

Çehremden kovulmuş tebessüm çiçekleri
Zehir saçıyor şikayet tükürüklerim
Sanki önce kendimden ve zihnimdeki yalnızlığın
Sessiz kalabalığından
Yüzüm düşmüş
Yüzüm küsmüş insanlara
Bu çağın yaşam acemisi Frankenstein'ı benim...

Şimdi ben yüzü yokluğundan asık
Bu çağın ruhu yamalı Frankenstein'ı
Yaptığım tüm deneyler
Seni yeniden bulmak için kendimde
Kaybettiğim seni
Kaybettiğim beni...