Soğuk bir şubat sabahına uyandım. Uyanmak ister misin diye sorsalardı, Bilmem ne cevap verirdim. Bu sinesi bozuk dünyaya gelmek Bu çivisi yerinden oynamış dünyaya Aldanmışlıkları bir kenara bırakıp Göz kapaklarımı gömleğimin koluyla kurutup Çamurlu ayaklarımı pantolonumun paçasına sürüp Ceketimi dahi almadan gidesim var dünyanızdan. Dünyanız diyorum, çünkü ben oralı olamadım. Alışamadım güler yüzlü sahteliklere. Yüreğimi kirletmek yerine, Gözlerimin yaşarmasını tercih ettim. Donuk bakışlar eşliğinde Uzun yolları arşınladım. Kayboldum, bazen kaybettim. Yitirdiğim ne varsa yüreğimden feragat ettim. Ama gel gör ki alışamadım dünyanıza. İstedim ki, incinmesin tek bir yürek bile. Acıdan çırpınmasın gönül kafesinde ki güvercinler, Batmasın sevda denizindeki gemiler, Aşkın bayrağı yarıya kadar inmesin gönülde, Sadakatin cenaze namazını kılmasın kimse, Vefayı toprağa vermeyelim kendi ellerimizle, Dostluk defterinden sayfalar kopmasın, Üzülmesin analar, ağlamasın babalar Bombalardan kaçmak zorunda kalmasın çocuklar. İşte, işte bu yüzden alışılacak bir yer değil bu dünya...