Zaman her şeyi çalarmış insanoğlundan, Önce heveslerini, hayallerini Sonra sevdiklerini, aşk zannettiğini En sonunda da kendini, kimliğini Hem de öyle bir çalarmış ki, Arkasına bile dönüp bakmadan, Koşa koşa uzaklaştırırmış tüm yakın sandıklarını, İnsanı kendiyle bile bırakmazmış, Öyle hain bir çaresizlik yüklermiş omuzlarına, Sonra da ilaç olmak istermiş tüm yaralara, Ama bilmezmiş, bazı yaralar iyileşemezmiş. Zaman geçtikçe kesikler düzeleceğine, Daha da keskinleşir, daha da kanatırmış Yaralar kapanacağına son ayar açılırmış, İşte insanoğlunun en büyük aldatmacası da meğer buymuş Her şeyi zaman bırakarak daha da kanatmak, Yeni günden, uçan kuştan, açan çiçekten Çok şey ummak ve yanılmak. Zamana bırakmayın, zaman unutturmaz, hafifletir Şöyle bir içini serinletir ama giden her şey hep seninle gelir, Zamana bırakma, Çivi çiviyi söker belki ama izini silemez, Söktüğü yerden vurur seni her seferinde, Senin de kaderin o derin izlerde.