Gözlerimizin yaşının hiç kurumadığı zamanlar yaşıyoruz Konuşmanın bir faydasının kalmadığı Susmanın bir çare etmediği zamanlar Kalmak fikri aklımızın zerresini kapsamıyor Gitmenin merhametinden medet umuyoruz daima Savaşmak, korkutucu geliyor çoğu zaman Galip geleceğini bilsen bile Bastırıyoruz kendimizi, en derinlere Kendimiz reva görüyoruz karanlığı gözlerimize Öyle ki görmekten çekindiklerimize kör olalım diye Öyleydi belki de Hayatı dalgaya alarak yaşadığımız günlerin gecelerinde Sabahın olmasını hiç istemediğimizde Düşüp de çıkamadığımız o derinlerde Yanağımızdan süzülenler kurumuyor bu günlerde Belki de biz yanlış anladık yaşamayı Konup göçmek için geldiğimiz bu yerde Hep kalıcı olma hevesi kapladı ruhumuzu Ait olmak yerine sahip olmaya çalıştık Ama ne ait olabildik ne de sahip Körelen ruhlarımız vasıfsız bir elemana dönüştü Sevgiyi tatmadan göçüp gidenler oldu Yüzleri hiç gülmeyenler oldu Gülmeyi bilmeyenler Öyle zamanlar işte Sonunda hep yanağından süzüldü yaşlar Dudağında yılların bıraktığı bir cümle Keşke, keşke demeyeceğim bir ömür yaşasaydım.