Senin adın hayal kırıklığı olsun, İnsanın içine oturan cinsten, Ender rastlanan bir mikrop gibi, Sinsi sinsi hücrelere yayılan, Arınmak istedikçe daha çok yapışan, Nefesini zorlayan, nabzını zıplatan… Hani vardır herkesin etrafında birileri, Yıkar, döker, çökertir sendeki iyileri, En beterini gördüğünle övünürken, Ne olabilir daha fazla derken, Sen öyle bir çöktün ki ömrüme, Öyle dağıttın ki gelgitlerinle, Daha beter neymiş iyicene gördüm. Yemin olsun, söz olsun sana Büyük konuşmak mı asla, Bir daha, dahası olmaz demek mi kata, Yüzünü gördüğümde sesini duyduğumda, Sana güvenip inanmak mı haşa. Yazgımda varsa bin kere bozulsun inşallah, Ben sana içimi açtım, ayna gibi tuttum, En derinimi serdim sır diye önüme, Artık bir daha kelimesi yasaklı, Senin iki edalı sözüne kapım kapalı. Hüngür hüngür ağlayacak gibiyim, Damla düşmüyor ama gözümden, Avazım çıktığı kadar bağıracak gibiyim, Tek ses duyulmuyor ama dilimden, Allah’ım bu neyin cezası? Kurtuluşum yok mu? Pişmanım bin defa, Adını anmak mı, tövbeler olsun, Kulağım sağır olsun, dilim tutulsun Sen de inşallah ettiğini bulursun, Dediğin her bir kelime, Dönsün dolansın da senin olsun, Senin adın hayal kırıklığı olsun.