Şimdi veda zamanı… Biliyorum çok acımasızca, gaddarca bir hareket ani bir karar gibi dursa da hiçbir veda ani değildir. Sadece zamansızdır ama veda etmek zorundayım sana… Yaşanılan onca hatıranın, anının izi elbette kalacak iyi, kötü, güzel, çirkin her ne varsa seninle mazi oldu artık benim için. Benden yana varsa bir hakkım helal olsun sonuna kadar… Sen de helal et hakkını… Son bir istek senden güzel kız kırma bu defa beni… Vedalarda zamansızmış acı olsa da öğrendim işte. Hani her zaman söylerdim ya sensiz asla olmaz, sensiz asla yapamam diye kurduğum cümleler şimdi yerini sana veda etmek için yazdığım satırlara bıraktı… Acı ama gerçek sana yazdığım aşk dolu satırlar yerini gaddarca veda satırlarına bıraktı. Her zamanki gibi hatanı kabul etmeyeceksin itiraz edecek, bahaneler üreteceksin biliyorum ama bu defa seni dinleyen sadece geride bıraktığım sen olacaksın. Kendin söyleyecek kendin duyacaksın… Biliyor musun? Korkmadım sana veda ederken düşünmedim hiç sensiz nasıl yaparım, sensiz nasıl hayatıma devam ederim, sensiz nasıl yaşarım diye? Çünkü sen hiçbir zaman benim kalbimin en derin, en saf ve temiz duygularını, hislerini hiçbir zaman hak etmedin aslında… Benim senin için kurduğum hayallerimi sen her defasında yıktın sen her yıktığında ben yeniden inşa ettim ama sen hak etmiyordun! Benim en güzel hayallerimin, en güzel düşlerimin, en güzel rüyalarımın, en saf duygularımın, en saf hislerimin katili oldun sen! Gücüme gitti bu kadar içtenlik ve saflıkla sana verilen bu kalbi hunharca paramparça etmen çok ağır geldi yüreğime… Şimdi sana veda zamanı… Hani derdim sana göz yaşımda saklısın sen ağlayamam ben diye artık ağlıyorum. Hani derdimde damarımda kansın nefesimde cansın diye… Ne damarımda kanayacak kan bıraktın ne de nefesimde can olacak can bıraktın… Geride bıraktığın tek şey kalbimde kabuk bağlamayan sürekli kanayan bir yara, yıkık ve kırık bir gönül, paramparça en kazlarla dolu bir yürek bıraktın… Gurur duy eserinle… Vedalar zamansızdır… Dedim ya işte bitti son mektuptu bu benden sana hoşça kal…