İmkansız bir şey benim sana hissettiklerim, Öyle kolayca silinip atılmıyor da, Nerden girdim hayatına diye söylenmelerim, Dalıp dalıp gitmelerimde bile sen, Öyleyse adını koymalıyım bunların, Hepsi içimde birikmeye, Biriktikçe taşmaya başlıyor inan, Fallarda çıkmaz bu yazdıklarım, Ya da rüyalarına gelemem senden izinsiz, İçimde yaşar içimde yaşatırım seni, Öyle uzakta kalmaların, Uzaktan bakmaların, Kavuşur mu dersin şu gözlerim gözlerine, Yahut bir kahve söyletir mi bana senin sevgin, Bilirim, Çayı ne kadar seversen sev, Kahvesiz kalamazsın sen, Bir denizsiz, Bir de Galatasız, Oysa insan insansız kalamazdı benim dünyamda, Vurgun kalpler birbirine karışırdı, Mesafeler ölür, Ruhlar bedenden ayrılırdı, Öyleyse neden yoksun hâlâ yanımda? Demek ki benim dünyam yalan, Ya da senin gerçeklerin ben değilim, Hangisi olursa olsun sonuç, Benim adımlarım geriye gitmeye mahkum, Zira nasıl bir girdabın içinde kaldığımı, Sabahlara kadar konuşsak anlatamam sana, Sende anlayacak gibi değilsin zaten, Sen hep gidecek gibisin, Hep bırakıp da başka bir bahara açacak gibi, Aşkı yaşamaya cesaret edemeyişin, Kelimeleri susturup, Hangi mevsimde olacağını bilmeyişlerin, Seni de elbet bir gün yarıda, Yarım kalmışlıklarla sarar elbet, Şimdi gidiyorum, Gel demenin binbir türlüsünü söyledim sana, Edebiyat oldu zorlandığım yerde hızırım, Sonra keskin cümlelerin ağır anlamları, Tane tane seçilmiş iltifatların, İhtişamlı ve derin manaları, Anlamak bu kadar zor olmamalı beni, Sende seversin edebiyatı, Bana yazmasan da karalarsın arada bir şeyler, Ben hiç olduğum yazılarda, Sen olduğun yazıları yazmaya, Çalışmaktan yorulduğumu anlıyorum artık, Sessizliğin sokaklara dağılışını izliyor, Senin yerine de bir şeyleri sevmeye çalışıyorum, Bu böyle sürüp gidecek gibi değil, Sen anlamadıkça ben açmayacağım yeni güne, Sen duymadıkça söylemeyecek, Sen bakmadıkça seslenmeyeceğim, İnan ki artık güzelim, Ben beni kırdığın her yerden, Senden uzaklaşmaya başlayacağım...