Bir mum yaktı geceye Mum ışığının gölgesinde durdum Yetsin aydınlatmaya yüzümü, geçmişimi… Hasarlı tüm zamanlara, adalete yetsin istedim Karanlıkla alay ettim kuşları görmedim Sözcüklerin çırpınışını gördüm dize dize Yalnızlık içeren bütün cümlelerin altını Bir kez daha çizdim kanatan sivri bir kalemle… Bir mum yaktım geceye Aydınlatsın düşlerimi diye Yeryüzünde sevginin de yüzü görünsün istedim Mum ışığının gölgesine sığındım yine Alacakaranlık düşlerimi sevdim, uğurladım. Pencereden gidişlerine baktım son kez Yağmurdan ıslanmış boş sokakta gezinişine… Bir mum yaktım geceye Karanlığı tutuşturdum bir mumun alevinde Bütün (haksız) tutsaklıklar bitsin istedim Tutuşan kalbime eşti söndürdüğüm mumun alevi Acıtmadı parmaklarımın yanığı kalbimi Ne olmuş kalbim bir kere yanıp sönmüşse Yalnızlığı söndürmüşüm bin kere içimde Kalan yalnızca yokluğun izi, parmak uçlarımın kaderinde...