Yorulur insan yaşamaktan bazen, Aniden aklına gelen bir hatıra ile canlanır tüm yaşanmışlık gözünde, Bazen bir ses tonu alır götürür güzel anlara. Öyle anlar vardır ki içinde yarım kalan; Ufacık bir umutla tekrar, o günler gibi yaşanacak sanırsın her şeyi. Ama olmaz... Ne geriye dönülebilir bu saatten sonra, Ne de yaşanır bir daha yaşanacaklar. O boşluk arasında yürür durursun çoğu zaman; Yine de kaybetmezsin içindeki umut tohumunu, Gelir sular ve gider biri, beklenmedik bir zamanda. Biraz yeşerir dalları, parlar yaprakları. Sonra gelen sulamaktan vazgeçer ve kurur yaprakları, Ya da sen sularsın içine atıp gözyaşlarını...