Bütün ayrılık pusulaları sonbaharı gösterir İbresinde kalibresiz bir hüzün Sevdaların ölüşüne dayamayan yaprakların İntiharı olur kuruyup dalından her düşüşü -Öylesine sevmiş işte sevdayı, görememişiz!- Yapraklarını yitirmiş çıplak bir ağacın yalnızlığı Saydam bir hüzün giyen utangaç gövdesinde saklı Bulutlar çoğalır bütün içine attıklarıyla Sıcak sanılan günlerin sancılı soğuğuyla Yağdırır üzerine yere düşen yaprakların Mevsimsiz mutluluk yoğurur hazanın elleri… Tek bir suçlu aramaktan vazgeçmeli Yeniden yaşamak için sadece sonbaharı sevmeli… Yeniden başlamanın mevsimi bazen sonbahar Hüzünlü elleriyle süsler doğayı giderken ardından Renklerin sarı sıcak coşkusu yalnız bırakmaz insanı Son sözü söylenememiş bütün ukdeli nameler Gecelerin soğuğuna aldırmadan karışır pencerelere Ufalanan yaprağı seven mevsimsiz bir yürek Unutturur bütün serinliği karışık renklerinin tülünde Sanırsın ki hiç kış gelmeyecek! Gürültülü bir sesle uçuşan umutlu hayaller Sevginin rüzgarda dağılan bozulan saçları Mutluluğu düşen yaprakta sanan sevgiler İntihar süsü verilmiş her aşkın sızılı tarihinde Tükenmez, suçu hep sonbahara atan yürekler…