Günün bitişi gibi sessiz Mavinin bitişi gibi telaşsız Bir mutluluk anının yıllara yayılışına özenen Ve mavi bir düşü elinden kaçıran Sessiz bir çocuktu yalnızlığın… Çocuk tebessümlerin hüzünleri kovan sesine yerleşen umut Kutsanmış baharların armağanı mavi gökyüzünde saklı Yetinmez saatleri aklında tutamayan kalpsiz bir gölge Yine de yankısında gece yarısı telaşı ertesi güne Mavi düşlerin sessiz geçişleri ruhun derinliklerinde Yolları kırmızı damarlı ağaç dallarıyla örtülü Takılırsan kaçırırsın ömrü Acıya yakalanırsan bir yerlerde Hapseder seni o kırmızı orman derinlerinde… Mavileri azalırken hayatın çoğalır kırmızısı Bütün anlardan geriye; Yaşanamayan her an için ah çeken bir hayat Azalan her gün için eksilen bir bahar Yüzünde buruk bir gülümseme kalır… Bulur bir gün ruhun ıssızlığını Kahve kokulu sabahların bağrında doğan güneşin huzuru Karanlık ormanın derinliklerinde kaybolmuş mavi bir düşün Yakalamaya çalışır yeniden yankılı bir ses içinde hapsoluşunu…