Ayrı şiirlerin mısrasıyız seninle, Ayrı şehirlerin iki yabancısı, Sen beni okuyamadın anlamlarımla, Ben seni okuyamadım tonlamalarınla, Bizi şehirler uzaklaştırdı diyemedim hiçbir zaman, Bizi uzaklaştıran biz olduk yine kendimize, Şarkıları yabancı bıraktık önce, Sonra yıldızlarda ayrı şeyler görmeye başladık, Sonra cümlelerimiz yabancılaştı birbirine, Ve sen bambaşka bir mana çıkardın benden, Demek ki ayrı cümlelerdeki birer kelimeymişiz, Ayrı ayrı yazılmamız lazımmış seninle, Uymamış kafiyelerimiz, Uymamış tonlamalarımız, Oysa bir şiir sadece kafiyeden oluşmaz ki, Duygudan oluşurdu, Yerini tam dolduran kelimelerle, Anlamı var olabilen şeylerle bir şiir oluşurdu, Benim lügatımda, Ben bir kendime bu şiirleri okutabilirmişim, Bir kendim anlarmışım bu şiirden, Senin şiirin farklıymış, Senin cümlelerin bana değil, Kafiyen hiç beni sevmemiş, Anlamlandırdığın kelimelerde kendimi bulamadığımda, Sadece şehirlerin değil, Bizim de aramızda mesafe olduğunu anladım, Anladım ki bu şehre sen gelmezmişsin, Anladım ki senin şehrin beni kabul etmez, Biz seninle farklı cümlelermişiz, Sen tam düzenle kurulan olumlu bir cümle, Ben olumsuzluklarla dolu devrik bir cümle, İşte bu yüzden yan yana gelemedik seninle, Mesafeleri kaldırsak dahi olmazsın, Yurdum yurdun olmadıktan sonra, Yurdunun kenarında bana hep dikenli teller, Anladım ki senin şehrin başkaymış, Hikayelerin başka, Demek ki dışımızda oluşan mesafeler, İçimizde birbirine denk gelmeyen bizdenmiş, Anladım ki senin şarkının notalarında, Ben nokta dahi olup yer alamamışım...