Çocuk işte... Ne yapsa yeridir. Ne söylese doğrudur. Diline döktüğü tam olarak kalbinden geçirdiğidir. Ne hissediyor ise odur kelamı. Neye inanıyorsa odur dünyanın gerçeği. Çocuk işte; aramakla bulunmayacak gerçek kişiliğin gölgelenmiş adı. Büyüdükçe uzaklaşıyor insan çocukluğundan, yaş aldıkça kopuyor çocuk yanlarından. Büyüyor, insan oluyor güya; farkında olmadan insan yanlarından uzaklaştığından. Her doğan gün bir çocuk yanımızı alıyor sanki bizden. Bunu düşündükçe küsüyorum zamana . Küsmek gereken şey zaman mı bilmiyorum ama küsüyorum işte. Çünkü vicdanımı rahatlatmam gerek ve gücüm bir tek buna yetiyor. Büyüdükçe açılıyor gözlerim. Bakıyorum; gördüklerim ürkütücü. Duyuyorum; duyduklarım korkunç. İnanıyorum; inandıklarım yalan. Sorguluyorum; sorularım cevapsız. Sonra birden küçültmeye karar veriyorum gözlerimi. Ahh nerede benim çocuk gözlerim? Gerçek bakışlarım, gerçek gülüşlerim, körü körüne inanışlarım? Hepsinin üzerine kalınca bir toz tabakası örtmüş sanki yıllar. Silmek istiyorum usulca, işaret parmağımla. Kaldırmak tozu, altına bakmak istiyorum. Buluşmak istiyorum kendimden sakladığım çocuk yanlarımdan bir kaçıyla. Ahh toz silinmeye ve altı görülmeye değer. Büyüdükçe körelen gözlerim, görme eylemini yitiren gözlerim; çocuk bakışlarımı arıyor. Çocuk gibi bakmak, görmek... Çocuk gibi duymak... Çocuk gibi gülmek, hissetmek... Çocuk gibi ağlamak istiyorum ben ve tabi çocuk gibi unutmak... Gözyaşım gerçek, gülüşlerim kahkahalarım gerçek, çok gerçek... Dertlerim oyuncaklarımın büyüklüğünde. Mutluluklarım ruhumun her bir zerresinde. Ahh ... Tüm kayıplarımın ardında şu içimde parçaları kalmış çocuk yanım seni çok seviyorum. Ve sana kocaman sarılıyorum, sık sık da sarılacağım; her fırsatta. Zaman seni eksiltmeme sebep olacak ara sıra şimdiden özür dilerim. Ara ara unutacağım seni afedersin. Ama asla izin vermeyeceğim yok olup gitmene. Eksilteceğim ama öldürmeyeceğim seni. Zira sen ölürsen ben yaşayamam.