Biliyor musunuz? Cidden hayat çok kısa ve acımasız. Öyle insanlar tanıdım, gördüm ki pişmanlıklarını en acı şekilde yaşıyorlardı. Çaresizce acımasızca ellerinden hiçbir şey gelmiyordu. Ambulansların arkasından feryat eden siren sesiyle çığlıklar atarak gözyaşları sel olmuş “affet beni” diye yalvaran, yoğun bakımda yatanların ardından hastane koridorlarında dünyası başına yıkılmış çaresizce sadece masum bir umut ile iyi olmasını bekleyen Allah’a yalvar yakar dua eden insanlardı. Son bir defa görmek son bir defa sesini duymak içindi belki de feryatları. Affet beni sen haklısın diye feryat figan bağırıyordu. Bağırmaktan, ağlamaktan sesi kısılmıştı farkında bile değildi. Çaresizdi çok çaresiz ve büyük bir pişmanlık yaşıyordu. Belki de ceviz kabuğunu doldurmayacak bir mesele yüzünden küsmüşlerdi, kırılmışlardı, darılmışlardı, adını ne koyarsanız işte pek de bir önemi yok açıkçası hepsi aynı kapıya çıkıyor. Değer miydi? Cidden iki günlük dünyada kalp kırmaya. Sahi değdi mi? Söylesene menfaatlerin ve çıkarların uğruna kırdığın, döktüğün üzdüğün, kıskançlık, fesatlık, yaparak sırtını dönüp gittiğine değdi mi şu fani dünyada? Haklı olsan bile yapılanları gören Allah var unutma Mevla neylerse güzel eyler. Haklı olduğun için sus demiyorum sana ama haklıyken de haksız duruma düşme be kardeşim. Hz. Ali Efendimizin şu sözünü hatırla aklının bir köşesine yaz. “ Haksızlık Karşısında Susan Dilsiz Şeytandır… ” Öğrendim artık biliyor musun? Senin bana yaşattıklarından sonra acıda olsa zorda olsa öğrendim! Canım yanıyor, kalbim kırılıyor ama susuyorum çünkü konuşmanın hakkını savunmanın zalimlerin hüküm sürdüğü bu dünyada yeri yok. Anladım ki çabalasan da gayret etsen de her şey olacağına varıyor. Tepkisiz kalıyorum her şeye susuyorum sende her zaman böyle olmasını isterdin. Sen yoksun ama ben susuyorum artık! Neden mi? Duymuyor musun kalbimin sessiz çığlığını, ahını işitmiyor musun? Kalbimde kabuk bağlamayan bir yara bıraktın sürekli kanıyor ondan susuyorum! Ondan tepki vermiyorum!