Ağlamak için bir cümle yeterdi bana, Düşüncelerim harmanlandı gözyaşlarımda, Hissettiklerim sığmayınca gözpınarlarıma, Özgür bıraktım tüm kederlerimi gün ışığına. İnsanın insana deva olmadığını anladığımda, Kağıtla kalemle dost oldum satırlarda. Kalabalığın içinde kalan tüm yalnızlara, Ortak olur günün sonunda boş bir sayfa. İnsan duygularıyla baş başa kaldığında, Ya yaşıyor hissettiğini ya da yaşatıyor başkalarına, Her şiirde bir yaşanmışlık bir hatıra; Sadece duygularını yaşayabilen şair olur bu dergahta… Aldığında kalemi eline kaldın mı hiç sayfalarla baş başa? Hüznünü anlatacak kelime bulamazsın bir ton anlam arasında, Sayfaya damlayan bir gözyaşının ardında, Kalır tüm yaşanmışlık tüm hatıra…