İnsan ne zaman büyür? Sevdiğinde mi büyür yoksa sevilmediğinde mi? Sevmek tek başına yeter mi? Sevilmeden de hayat devam eder mi? İnsan kaybettiği zaman büyür bence. En çok sevdiğini kaybettiğinde büyür. Yanında o olmadan nefes alabildiğinde büyür. İlk başlarda hiç yaşanmazmış gibi gelir. Aldığın nefes bile düğümlenir. Zamanla alışırsın buna da. Artık bu şekilde yaşamayı öğrenirsin. Kaybettiğini kabullendiğinde alışırsın. Hayat her zaman herkese gülmez. Herkese eşit de davranmaz. Kimilerimizin kalbi içerisine dünyayı sığdırabilecek kadar geniştir; kimilerinin ki ise bir kişiyi bile alamayacak kadar küçük. Gittiğinde anlarsın ne kadar çok sevdiğini. Yanındayken bile özlediğin bir insanı yokluğuna alışarak geçirirsin bütün hayatını. Kızgınlığın zamanla yeri kırgınlığa bırakır. İşte o noktada yüreğinde bir şeyler incindiği yerden kopar gider. Eskisi gibi olamazsın hiçbir zaman. Hayal kırıklıklarıyla doldurduğun ömrüne devam etmeye çalışırsın. Birini çok seversen, onsuz yaşayamayacağını düşünürsen; muhakkak onunla sınanırsın. Hayat sana, senin onsuz da yaşayabileceğini acı bir şekilde anlatır. Sevince her şey geçer sanırsın. Ama sevmek yetmez çoğu zaman. Sevilmeyi beklemediğini sanırsın. Ama sevilmek ister her insan. Hiç kimse iki kişilik sevemez bu hayatta. Sevgin bittiği zaman unutursun aslında. Aşk, belki bir gün biter. Acısını, çilesini çekersin, gözyaşını dökersin, bir sabah güneşiyle unutursun biter. Sevgi ise böyle değildir. Birini gerçekten sevdiğin zaman onu ne sabah güneşi unutturur sana ne de gecenin karanlığı. Sevdiği yerden kırılır insan. Sevdiği kadar sevilmek ister ama hiç sevilmediğinde büyür aslında. Gözlerinin içine baktığında kalbin hızlanır, yanından geçerken elin ayağına dolaşır, selam verince dünyalar senin olur. Ama gidince; nefesin kesilir. Varlığı bu dünyayı güzelleştiren bir insanın yokluğuna alışmak zorunda kalmak nedir; ben çok iyi bilirim. Gittiğin zamandan bu yana kızgınlığım geçti. Kızgınlığım geçerken yanında dinmeyeceğini sandığım sevgimi de götürdü. Şimdi ise sadece kırgınım. Birine zamanında beslediğin sevginin yerini sadece kırgınlık alınca anladım, en çok büyüdüğümü. Yokluğun varlığım oldu. Çünkü sen yoktun...