Bir insan bu hayatta en çok neden korkar? Ben yalnız olmaktan yalnız kalmaktan korkarım. Hayallerimde bile yalnız kalmak istemem. Çünkü bana göre yalnızlık; üstümüzü bir yorgan gibi örtmeyi bekleyen yıldızsız gecenin uşağıdır. En çaresiz hissettiği anlarda kaçmayı gitmeyi bir liman olarak görür insan. Ama kaçsan da gitsen de geçmiş hiç bırakmaz yakamızı. Gözyaşlarımızla suladığımız topraklar çamur olur bırakmaz paçamızı. Biz nereye paçamızdaki çamurlar oraya gelir. Demem o ki insan aslında hiçbir zaman tam anlamıyla yalnız kalamaz. Giderken yalnız kalmamak için yanımızda en acı veren şeyleri de alırız her zaman gözümün önünde dursun isteriz onlar sonuçta terk edince de yalnızız terk edilince de. Yalnızlık, bir çöle benzer. O milyonlarca kumlar senin için bir şey ifade etmeyen ve senin de onun için bir şey ifade etmediğin insanları temsil eder. Ancak çölde bir vaha vardır. Bu vaha aslında yalnızlığımıza son verir. Vahayı bulmak için önce çölü aşmak gerekir. Çünkü çöl vahayı anlamlı kılar.