Yorgun yıllarım var geride bıraktığım

Hüzün ile karışık mutlulukları harmanlayıp

Acı ile tebessümü yan yana getirip

Hatırladığım o yorgun yıllar

Derseniz ki yaşın kaç?

Derim ki daha yolun yarısındayım bedenimde

Ruhum son demlerini yaşıyor yaşamanın

Bir acıyı kaç defa tadarsa insan

Ben o kadar tattım aynı acıyı yolun yarısında 

Hepsi benim hatam

Hepsi benim suçum

Kayıtlara geçen her anımın sorumlusu benim

Kalbimden davacıyım

Ve evet bir miktar kızgınım kendime

Kimseye olmadığım kadar da kırgınım 

Beni ben mahvetmiş

Beni bu hale getiren yine benmişim meğer

Akasya ağacından meyve bekleyen de

Çakaldan dostluk bekleyen de

Tilkiden sevgi bekleyen de 

Biraz haketmiştir eli boş kalmayı

Gönlü kırık kalmayı

Öyleyse parçaları bir araya getiren herkes

Önce kendini düşünsün bu denklemde

Hatayı en başta yapan

Yolun ortasında sızlanmasın 

Kandım kandırıldım diye

Hayat aceleyle yaşanmıyor

Hayat günler sonrasının planıyla da yaşanmıyor

Bildiğim kadarıyla kimsenin garantisi yok

Şu anı mahvetmeyecek şekilde yaşamak

Ve anın keyfini alarak yolu yürümek

Belki de şu anımdan sonra yapacağım

Zor ama en doğru karar olacak

Biliyorum ki insanın kendiyle kavgası bitmez

Bittiyse insanın bir anlamı kalmaz

Benim kendimde kavgam hâlâ sürüyor

Ve artık en çok kendimle

Başkasından beklediğim ne varsa

Kendime çevirdim ucunu

Sevgiyse sevgi

Dostluksa dostluk

Merhametse merhamet

Biraz anlaşıldım çokça anladım kendimi

Bu aklımı kazanmam çok yılımı aldı

Yine de yol bitmedi

Nefes alıyorum 

Ve hâlâ umut var gelecek için

Gelecek diye bir şey varsa benim için 

Ben yaşamaya varım artık

Bu yeni günümün 

Yeniden başlayan adımı…