Ellerime baktığım zaman bile bana ait değilmiş gelen bu hissiyatımı sonlandırmak için neleri feda etmem gerektiğini dahi bilmiyordum. Yazık. Ufukların sonsuzluğu bile gözümü korkutmuşken, kafamı yukarıya kaldırmak ve nefes almak, nasıl da utanmadan bana iyi gelebiliyordu. Eskiler burnumda tütüyordu, dumanlaşmış anılara dönüşseler bile. Özlüyorum, o dumanı içime çekmeye can atıyordum. Silikleşiyordu hayatım, hayatımdakiler. İnsanları mürekkeb ile yazmaya ne kadar devam etsem de, yok olmaya yüz tutmuş anı parçası olmakta ısrarcılardı. Bırakmak istemiyordum. Elimde küçülüyordu, harflerim, kelimlerim, cümlelerim en öndeydi zaten. Zamanın inatçılığı beni deli ediyordu artık, tutamıyordum çünkü eskisi kadar. Olmaktan korktuğum yerdeyim. Uzaklara daha yakın bir yerdi burası. Ay doğarken bile içimde kurabileceğim kelimem kalmamıştı, yazmaya yetişmem tabi ki mümkün olmayacak. Ah günler çok hızlanmıştı, yetişmem imkansızdı. Ben ise çok geride kalmıştım, kendime yetişebilmem imkansızlaşıyordu.Tavsiyelerim yarım dakika için kendime tokat niteliği taşıyordu, sonrası zaten hemen geçiyordu. Bıraktım sözlere sığınmayı. Olmaktan uzakta bir yerdeyim. Kendime yetişmem mümkün değil.