Varlık, varlığını sürdürmesi için daima anlam arayışındadır. Kendime dair verdiğim sözlerle bu arayışı daha da anlamlandırmak istiyorum. Aciz varlıklardan farklı olarak, silik olmayan ruhum net görünen varlığıma sığınsın istiyorum. Tekrar geri adımlarımda ise benzer fakat farklı suratlarda hiçlikler arasında kaybolmamak için azalıyor günü günden içimdekiler, ben de seyrediyorum olan biteni. Misafiriymişim gibi hayatımın. Evin içine ayakkabılarla girmiş, her koridor başında adımlarımdan akan çamuru silkeleyerek devam ediyorum. Seviyorum ama ayakkabılarımı, yalın ayak gezmek hep ürkütücü gelmiştir zaten. Yerdeki çöplerin ayağıma batmasındansa, ayakkabılarımın daimi elçisi olan çamurları sevdiğim için böyle biriyim. Benim farklı huylarım vardı hep, çevrem tarafından sevilmesem de yalancı gülüşlerini yakalayabilen yeteneğimle doğmuştum çünkü. Olsun ben daha güzel gülüyorum, fakat onlar inanıyorlar. Ah hayatlar diğer varlıkları düşünecek kadar uzun ömürlü değil. İyi ki değil. Yaşamak tadında yaşanmalı. Tadında sevmelisin, tadında acı çekmelisin. Ondan başkasıyla sevişmemeli ve tadında yaşamalısın. Kendime dair sözlerim var, bunlardan biri varlıktan insana evrilmek için çaba sarf etmek. Yazılarıma âşık olmamak, ölene kadar yazmayı öğrenmeye çalışmak ve diğerleri. Diğerleri de bana kalsın.