Hayatta hepimiz en az bir kere" Kesinlikle böyle biri olmamalıyım " cümlesini kullanmışızdır eminim. Peki neden nasıl biri olmalıyım sorusu yerine nasıl biri olmamalıyım sorusuna tabi tutuyoruz kendimizi? Neden tam da olmak istemediğimiz kişiye dönüşüyoruz? Kendimizi kandırıyor oluşumuz başkası tarafından kandırmaktan daha mı az acı veriyordu yoksa? Kendimizi arkasına hapsettiğimiz parmaklık daha ne kadar direnecekti gün ışığına? Ne kadar sürecekti pencerede bekleyen güneşe perdeyi aralamamız? Daha ne kadar mutluluğun kapımızı çalmasını bekleyecektik? Zaten hep beklemedik mi? Belki de bize beklemeyi öğrettiler ya da biz öyle öğrendik bilmiyorum. Peki ya yanlış öğrendiysek? Bütün bu sorulara muhatap kimdi? Muhatap sensin, benim, biziz. Önce nasıl biri olmalıyım diye sormalı. Kendini arkasına hapsettiğin parmaklıklardan kurtulmalı. Perdeyi aralayıp güneşi içeri almalı. Sonra koşmalı, koşmalı... Nefes nefese kalmalı. İnsanın yola dair bir umudu olmalı.