Uçurumun kenarındayım. Sanki her an düşecekmişim gibi hissediyorum. İçim ürperiyor, bakamıyorum. Tutunamıyor yalpalanıyorum. Rüzgar hafiften esse düşecek gibiyim. Sanki uzaklara dalıyor gözüm. Unutmaya çalışıyorum. Düşmeyi unutmak istiyorum, savrulmayı unutmak, ölmeyi unutmak.. Meğerse ne kadar çok severmişim her gün gitmek istediğim bu dünyayı. Kendimi sessizce bırakıyorum. Gözüm kalıyor bu telâşlarından yorulduğum dünyada, aklım kalıyor ah bunları unutsam da üzülmesem dediğim şeylerde. Garip çok garip, ne çok kıymetlendirmişim ne çok değer vermiş ne çok zarar vermişim, ne çok yorulmuşum. Gitmek istiyorum ama gitmekten korkuyorum. Yanımda bir şey götüremiyor oluşumun hüznü var belki de. Gitmek vakti gelmişse eğer belki hafif bir rüzgar belki de bir yağmur damlası yeterdi beni yanına yaklaşmaya korktuğum uçurumun tam ucundayken itmeye.