Yetersizlikler ışığında, her gün biraz daha kendinden bir şeyler kaybederek , fazlaca azalarak yolunu iyiden iyiye kaybeden varlıkların sesiyim bugün. En büyük sorunlarımdan biri yetersizlik diyebilirim. Monotonum bugün, dünden belki biraz daha fazla. Daha az da olabilir gerçi ,bunu bazen çözemiyorum. Yetersizim ben. Doyumsuzlukla yakinen bir ilişki içerisinde olması kafamda dolanıp dursa da , mantık çerçevesine fazla uygun olsa da, beni içten içe kemiriyor bu duygu. Hayır doyumsuz değil sadece yetersizim ben diyorum sonra. Boşlukta tıpkı bir salıncak gibi sallanan ruhum önemsemiyor artık somutlukla ilişkisi olmayan zaman kavramını. Ama biliyorum. Bu dünya sadece gri bir alan. Bildiğiniz bütün siyah beyaz konseptleri unutun. Griyiz bugün, tıpkı bir piyano tuşundaki hüzün gibi. Unutulmuş tüm eskiler hatrına akıtılan bir damla gözyaşı gibi hatta. Soluklaşıyorum gitgide. Kendimi pigmentlerimde kaybediyorum, gride kayboluyorum. Biliyordum bugün , o gündü. Bugün yine eskisinden daha kararsız , buhranlarla devam eden bir gündü. Yetersizliklerin çığırından çıkıp , karamsarlıkla yoluna devam ederken, ruhun pusuda bir umut , umutluluğun kurtuluş olabilme potansiyelini tarttığı fakat sıradanlığın laçka bir biçimde mide bulandırıcı havasıyla harmanlandığı gri bir gündü. Düşlerimden alıkoyamazken geçmişin tatlı melodisini, sadece umut oluyordu griler sıradanlıklarında. Bu dünyaya renkli olmak fazla geliyordu çünkü. Bu dünya grilerindi, hep onlara aitti. Renklilerin önemli manifestolarına inat griler yaşayıp, yaşatıyordu burayı. Kaybetmesin diye renkliler herkes gri oluyordu maalesef. Herkes kendini biraz daha soluklaştırıyordu , çünkü bu meydandaki galip ne yazık ki belliydi. Söz hakkım doluyor yavaş yavaş milyarlarca piksellerin ışığı altında, kendimize çizdiğimiz sınır duvarlar bile umut vadetmiyordu artık. Unutulurken hatırlanan, hatırlandıkça unutulan birer renkliler ışığında bitiriyorum söyleyeceklerimi. Renklerle kalın.