15 sene sonra dün yazdıklarımı okuyarak uyanmak istiyorum, bu sabah. Gelişmekte olan beyin hücrelerimiz ile birlikte ilerleyen bakış açımızın hızını arttırmak için hayal dünyamızın anahtarına ihtiyacımız olduğuna emin olmak istiyorum artık. İnsanlar gülüyor. İnsanlar ağlıyor. İnsan inanıyor kendine. Gülmeyi, dünden daha fazla hissetmek, ağlamayı geçen seneden daha fazla anlam katarak yaşamak, kendime inanmaya çocukluğumdan daha hızlı büyüyerek kavuşmak istiyorum. Bugüne uyanan insan suratları, dünde asık kalıyor. Geçmişlerini sırtların yuva yapan insan toplulukları, hatırlayamıyorlar öğlen ne yediklerini. Acılarını içlerine gömmeyi meslek edinen insan toplulukları, nefes almayı unutuyorlar. Hayal kurmanın ne demek olduğunu kalın kitapların önsözünü okumayarak reddediyorlar. Kimseyi düşünmeyen insan toplulukları çürüyorlar toprağa karışamayacak gübre olarak.