Dünya ne zorsun diyorlar. Bilmiyorlar ki asıl zor olan insan olmak, insan kalmak.. Kendimizi kendimizden, doğayı kendimizden, yaşama dair ne varsa kendimizden koruyamamak asıl zor olan. Doğuyoruz, büyüyoruz, çalışıyoruz, uğraşıyoruz ama asıl olmamız gerekeni olamıyoruz. Kırıyoruz, yıkıyoruz, döküyoruz, incitiyoruz ve en kötüsü yok ediyoruz. Bir ağacın yeşermesine, bir çiçeğin zamanı geçene değin toprakta bitmesine, bir çocuğun gülmeye devam etmesine, bir canlının hayatını sürdürmesine izin vermiyoruz. Elimizin değdiği ne varsa köreltiyoruz. Ne zorsun insan olmak! Her şeyin sahibi olup hiçbir şeyden memnun olmuyoruz. Zamanı bir film misali geri saracak gibi görüp boşuna harcıyoruz. Hayatın boş bir kefe olduğunu, içinin emek emek dolduğunu unutuyoruz. Umarsızca hareket ediyor kendimizden farklı olanlardan kaçıyoruz. Ayrım yapıyoruz, nefret kusuyoruz, kin tutuyoruz. Yarınlar hep var olacak gibi yaşıyoruz. Yaşamı eğlenceden ibaret görüyoruz. Kirli ellerimizle dokunduğumuz ne varsa içimize çekiyoruz. Dünyanın sadece kendi etrafımızda döndüğünü düşünüyoruz. Ya dün? Ya bugün? Ya yarın? Bir ağacın yeşermesine, bir çiçeğin toprağında bitmesine, bir çocuğun gülmesine, bir canlının yaşamına devam etmesine engel olacak kadar uzaksın onlara. Korkuyorsun, onların hissettiklerini hissedebilecek kadar korkuyorsun. Hayata bir pencere kenarından bakacak kadar uzakta kalıyorsun. Ne zorsun insan olmak! Kendin haricinde birini düşünüp sevmeyi unutacak kadar uzak duruyorsun.