Yastığa başımı koyduğum zamanki o huzuru unutalı ne çok zaman olmuş. Aylara dönüşen günleri saymayı bırakmak ise çabası… Bölük börçük uykulardan kalma bir ben ise tamamı ile zamana meydan okur gibi ayakta durmaya inat ediyor. Titreyen bir mum alevinden farksız bedenim, Koca bir savaştan çıkmış ve bir sonrakine hazırlanıyor. Ne bir savaşın ağırlığını atlatacak ne de düştüğü yerden kendini kaldıracak gücü buluyor. Önümde devam etmem gereken ve nereye ulaşacağını bilmediğim bir yol var şimdi… Sadece, geride bırakmak istediklerimi de kafamın içinde toplamış yürüyorum öylece. Adımlarım bile birbirine dolanıyor, sanki biri git derken diğeri ısrarcı kal demekte. Yol tanıdık, geri dönüşlerimin izleri duruyor hâlâ üzerinde. Koşar adım gittiğim bu yoldan ayaklarım kanayarak geri döndüm her seferinde. Adımlarımın o zayıf ürkekliği bundandır belki de…