Susarım ben. Öyle sıradan bir susmak değil bu. Çığlık çığlığa, son deme veda edercesine. Kelimeler kifâyetsiz kalır ya bazen. Bir boşluk vardır hani iki kelime arasında, dolduramazsın. O boşluğu doldurmaya yetecek bir susmak bu. Zamanı geri getirmeye yetmese de, Yakmaya yetecek kadar susarım ben. Bakma öyle... Çaresiz değilim elbette. Aksine bu aralar olabileceğim en iyi benim. Ben iyiyim... Bazı şeylerin değiştiğini bile hissediyorum mesela. Benden giden şeyler var, tıpkı sen gibi... Derdin ya; kendini ne zaman yalnız hissetsen, Avuç içlerine bak, ben oradayım diye. Bakardım. Ve görürdüm de seni... Artık görmüyorum. Zamanı içimde yaktığım gibi, Yaktım seni de avuç içlerimde. İnanır mısın? Hayalin bile canlanmıyor gözlerimde. Başka bakıyorum artık. Seni unutmaya bile başladım. Hatta çok az kaldın içimde... Şanslıydım aslında. Seninle biriktirdiğim pek anım yoktu, Uğultulu geceler haricinde. Onları da halledeceğim bir şekilde. Neyse işte... Vaktim dar. Halletmem gereken birkaç şey var içimde. Tek bir söz kalan sana, bende. Beklerim seni ama sen yine de "gelme".