Bir şeyin bitmesi her zaman bir son olmadığı gibi her zaman yeni bir başlangıç da sayılmaz. Yeniden başlamak için her zaman bir şeylerin bitmesi gerekmez. Bunun için ve her şey için öncelikle istemek gerekir. İnsanı üzen ve yıpratan şeyler biten ilişkiler veya yolunda gitmeyen işler değil insanın isteksizliğidir. Bu yüzden de bitişler de başlangıçlar da insanlar için zordur. Yeniden bir şeyi isteme gücünü içinde bulamayabilir insan. Bazen direkt istemez bazen de cesaret edemez. Çoğu zaman istemsizce ve çaresizce bekler. Bir şeyleri istediği günlerin yeniden gelmesi için dua eder. İnsan akıllıdır ama kırılgandır da. Her ne kadar mantıklı olanın yeniden ve durmadan ilerlemek olduğunu bilse de duygularına yenik düşebilir. İşte bu yüzden de insan en çok kendine yenilebilir. Çoğu savaştan sağ çıkar da aldığı yaraları bir tek kendi hissedebilir. İstemez sadece hisseder. Diler yeni bir hayat, yeni bir iş ve güzel bir aşk. Bazen elinden hiçbir şey gelmediğini düşünür ve dilenir. Yardım isteyebilir, beni sevin diyebilir. Her insanın kendinde aradığı o gücü bulması bazen insanı başkasına muhtaç edebilir. İnsan yine insana kalır ama en sonunda bir başına aynı yarayı kapatır. İstesek de inansak da bazen yetmez. Bu yüzden insan kendine yetmeyi öğrenmelidir. Çünkü bu hayatta hiçbir şey kendinle kaldığın zamana engel olamaz ve yetemez. İster aklınla ilerle ister kalbini dinle bazen ikisi de seni ortada bırakabilir. Düşmenin de kalkmanın da sana ait olduğu bedeninde bu yüzdendir ki kendini kucaklamalısın. Her ne kadar sana sarılacak iki kol, seni dinleyecek iki kulak, seni anlayacak bir kalbe muhtaç hissetsen de yolun sonunda kimin olduğunu unutmamalısın. Yolda karşılaştığın insanlar için yolun kendisini hırpalamamalısın. Başkaları için istediğin bütün güzel şeyleri önce kendine layık görmelisin. Bir şekilde kendini hiçe saymadan ilerlemeyi öğrenmelisin ki yeniden kendin için bir şeyler isteyebilesin. Korkmadan ve düşünmeden içinden gelen isteği ancak bu şekilde karşılayabilirsin.