Ah o eski zamanlar, hepimizin kendinden yana özlem duyduğu geçmişimiz. Kimi zaman kulağa fısıldayan bir şarkıyla kimi zaman gözümüze çarpan bir resimle bundan bilmem kaç yıl öncesine kadar gideriz, gideriz de gelmesini bilmeyiz. Asılı kalırız geçmişin bir dalında. Bahsetmekten de dinlemekten de hiç yorulmadığımız, sıkılmadığımız en manidar hatıralardır. Masumiyetin, saflığın, mutluluğun korkusuzluğun adıdır çocukluk. Nefretin ne olduğunu bilmediğimiz, mutluluğun her an üstümüzde tüttüğü zamanlardı. Bazen oynadığımız oyunlara, yediğimiz yemeklere hatta mazinin mevsimlerine bile hep bir hasret bir özlem duyarız. Demli bir çayın kokusunda, bir parça ekmekte ve varsa üstüne sürdüğümüz salçanın lezzetinde kaybolurduk. Eski aile sofralarındaki neşe, Ramazan aylarındaki yardımlaşma, akşama komşunun getirdiği iftar yemeği ve bayramlardaki beraberlikti bizi bir tutan. İnsan bazen yaşadığı anı özlemeyeceğini düşünsede gün gelir en çok özlediği an o, olur. Çocukluk eşi benzeri olmayacak kadar güzel ve özel bir dönemdir...