Tohumlarımdan bir adım daha ilerisi boy ölçüştüğüm fidanlarından, budaklarından, ağaç dallarında görmüştüm kendimi. Yeşermek, büyümek için fazladan hayranlık duymak, bakmak için her bahaneye sığınmak ve olduğun yerden bütünlere kafa tutmak demekti. Yazıya dökülmeden önce içinde çiğnediklerin, güllerin içinde boyunları bükük goncalardı yeşermenin anlamı. Şakaklarımdan titreyen damarlarımdan, ayak parmaklarımın ucunca kadar hissettiğim zamanlardı yeşermek. Yalın ayak dolaşılmaması gerekiyormuş karın ıssız ve cümbüşe dönen ayaz ruhunda. Yalınlık ise bazen ayaz yokken bile vücudumda hissettiğim bir diğer yanık izlerinden beteriydi bazen. Çukurların, ufukların birbiriyle dans edemeyeceğini gördüğüm günün şafağında başka bedenlerde aradığım ruhun, silikleşiyordu günden güne vücudumdaki izleri. Canlanmasını umut ettiğim çıplak ağaçlar, zaten donmuştu tüm duygularını yitiren diğer kışlardaki ahbapları gibi. Sükûnet için savaşılan huzur muharebelerinde ise haykırışlar zaten yeterince cazip değilken, yeşermek üzere olan tomurcukların akşama kalmadan kuruyan dallarıydı mağlubiyetin ta kendisi. Yüreklerin zaten var olmadığını düşündüren beyinlere sahiplerdi katleden tüm zavallı sevdaya düşmüş kara yüreklileri. Gümüş duygulardı aynaya yansımasıyla yokluğa dönüşen ve gerçek olmayan mücevherlere sahip gerdanlar. Yeşermek için önce küçülmek, akabinde büyümenin ne olduğuna karar veren bedellere sahip olmak lazımdı. Kendini unutmak, sonra unutmamaktı yeşermek. Kimsesizlerin, evsizlerin doyan kalbiydi yeşermek, bazen ama umutsuzluktan çürüyene kadar sular altında kalan saksılardı. Sonuçta ikisinde de çürüyen bitkilerdi, çürüyen evsizlerdi yeşermek. Dönmek nedir? Yeşermek ne demektir ey ilim sahipleri. İlkinde doğmak, yeşermek ve zaten fazla yeşerenin çürüdüğünü bile bile dönmek değil midir dünya denilen yeşermiş şeye? Yeşeriyorum, ey bedenim. Senin için çürüyeceğimi bile bile en sevdiğim derinlere dönüyorum. Kim bilir ki, çürüyenlerin yanına dönmek için fazla sevmemek gerektiğini.