Sevgi emek ister, Mutluluğun harmanladığı ateşin başında nöbette bekler, Bazen bir gülümsemede saklıdır mutluluk bazense sadece anlam yüklü bir bakışta gizlenmiş, açığa çıkmayı umuyordur. Belki de el değmemiş bir dağın tepesinde seni anıyordur. Anılar ve anlar varsa sebebi-şerif olan vesileyle başlayan tüm yollar ona çıkar. Ve en nihayetinde, sevgi, onu ister Keşfedilmemiş bir ormanı ilk tanımak gibidir onu tanımak. Soluklandığı ağacın altında açan çiçeklerin mırıldandığı sözcükleri tekrar eder ruhun… Sevgi, onun nezdinde ve nesirinde beklemektir. Yağmur sonrası arta kalan toprak kokusunda onu düşlemek, yürüdüğü yolları ezberlemektir. O yollarda yürümek ister onunla harmanlanmış bedenin. Yokuşlar, nehirler, inişler, çıkışlar, hisler hep aynıdır o yolda. Yeni doğan bir kelebeğin kozasından çıkması gibi mucizevidir onu hissetmek. Sevgi, gerçek olandadır. Ne yansıtıyorsa kalp, gözlerde kavrulur. Tıpkı hiç sönmeyen bir kor alevin coşkusu gibidir, Milyarlarca yıl geçse de kirletemeyecekleri tek soyut şeydir sevgi. Ve sevgi, sonsuzluğa uzanan bu yolda onu sevmektir…