Hayıflanıyorsun hayata dair, her şeyin olumsuz gittiğinden ve gideceğinden bahsediyorsun, aydınlığa aç meskenleri bir mum misali aydınlatmalısın fakat kafanın içindeki mum kendini bile aydınlatamıyor ki bırak başkalarını aydınlatsın. Karamsarlığı somutlaştırıp her gün giydiğin bir giysi haline getirmişsin giydiğin günden beri bir kez olsun çıkartmamışsın. Güzel olan birçok şeyi görmek istememişsin, elinin tersiyle itmişsin farkında olmadan. Gölgeye takılmış senin gözlerin. Gölge bir yanılsamaysa şayet, etkisi altına almış seni, bu yanılsamanın ardına saklanmak kolay gelmiş. Unutmuşsun seni mutlak galibiyete götürenin şans olmadığını. Mutlak galibiyete götüren şans değilse bahaneler de savaş kazandırmaz. Şansız da değilsin, şans bir kaçış için türetildi, şansını kendisi var edemeyen insanlar tarafından… Korkak hayıflanmalarını çiçek açtıran cinsten bir gülümsemeyle değiş tokuş etmenin vakti geldi de geçiyor. Seni karamsarlığa götüren tek neden sensin. Sebep sandıkların sadece senin sınavın ve bu sınavı geçecek olan da yine sensin. Nasıl düştüysen kalkmasını da bilmelisin. Ağlayarak düştüysen gülerek kalk! Evet, yüksek ihtimalle tekrar düşeceksin ama her düşüşün bir kalkışı olduğunu ve karanlığın ardından hüküm sürmeyi bekleyen aydınlığı unutma. Sen güçlüsün sadece bunu fark edemiyor oluşundan şu anki güçsüzlüğün. Gölgede oynamayı bırak ve güneşe doğru adım at.