İçimizdeki kıpırtıların güneş ışınları sayesinde daha da parlaklaştığı üç ay. Gün ışığından mıdır nedir? Güler yüzler daha da güzel gülüyor bu üç ay. Koşunca vücuduma değen sıcak rüzgârların ürpertisinin ruhuma dokunduğunu hissediyorum. Her ay yaptığım mevsim yolculuklarımda ince ipek kıyafetlerim bu sefer bavulumu daha hafifletiyordu. İçimdeki çocuklar, şu ince kumaşları çekiştirip kendilerine yeni oyunlar arıyor, bundan sebep midir? Daha mutlu hissediyordum. Etrafım aydınlanınca kulaklarıma yakınlaşan kuşlar beynimi besliyordu her sabah. Dinlemek, her uyandığımda kendimi daha çok inandırıyordu yarınlardaki beni kendime. Seviyordum, avuçlarıma aldığım çenemi, bazen kollarımla sardığım sırtımı, başımı yasladığım omuzumu. Seviyordu güneş beni. Bu aylarda daha çok sakinleşen insanlar, kışa inat daha rahat geziyor, üşümeden yürüyor, kaymadan koşuyor, titremeden sevişebiliyordu. Üşüyor musun? Sorularından sonra, ceketimi vereyim mi? centilmenlikleri yok olmuştu tabi bu süreçte. Ama seven her koşula rağmen seviyordu galiba. Kavuşamayan gezegenler gibi ya da tanışmamış ruh ikizleri gibi. Her mevsim sever insan. Bazı mevsimlere güneş daha yakından tanık olurken, bazılarına ay misafirlik edermiş. Konu yaza gelmişken, yazmaktan da bahsetmemek olmazdı. Her mevsim yazabilir insan, bazılarına güneş daha yakından tanıklık ederken, bazılarına ay misafirlik edermiş. Pencereye yakın olan bir masam var, orada dijital ya da kalemle fark etmez her yazdığımda gökyüzü hep sırtımdan sıvazlıyor beni. Her duygumu damlattığımda kâğıda bazen rüzgâr ruhuma karışırken, bazen ayın gölgesini seyrediyor, bazen de kâğıtta canlı kalmaya çalışan düş mürekkebine bakıyordum. Kulağım zaten anı yaşamaya devam ediyor ki, beni daha canlı tutsun ve parmaklarım kalemi kavrasın. İşim bittiğinde ise derin nefesi hak ettiğimi hissediyordum her seferinde. Derin nefesi hak ettim yine. Yaz bitinceye kadar yeni hediye kutularına benzer anlar saklamaya devam etmeliyim, yenilerinin ise üstüne renkli kurdeleler yapıştırmalıyım ki, çabuk solmasın.