Bilmediğim bir şehrin sokaklarında yürüyorum. İnsanların hikayelerini dinliyorum. Acılarını, umutlarını, hayallerini… Kalabalık sokakları seviyorum. O gürültüde kendimi buluyorum. Korna seslerini duyuyorum. Gülüşleri… Her köşe başında bir sokak çalgıcısı. Derin sulara atlıyorum. Uğultular beni kendi

Bazen insanların hayatla yüzleşmesi gerekir. Gerçeği görmek ve yoluna devam etmek isteyenler için hayat şartları bunu gerektirir. Bazı insanların ise ilk önce kendisiyle yüzleşmesi gerekir. Geçmişiyle, geleceğiyle, aynadakiyle… İçindekini dışarıya yansıtmadan önce kendisi görmelidir. Hatta konuşurke

Birkaç yıl önce vakti geldiğinde hatırlamak için zaman kavramı üzerine birkaç anekdot bırakmak istiyordum. Sıcak bir yaz günü gece saatleriydi. Pencereden dışarıya baktığımda yüzüme çarpan rüzgar, aradığım sorunun cevabını bana getirecekti.
Zaman... Ne çok şey bekledik senden. Hem kaçışımız hem ku

Gece, geç bir vakitte pencerenin önünde yoldan geçenleri izliyordum. İnsanlar birbirlerinden habersiz geçip gidiyor, birbirlerinin hikayelerini umursamadan yürüyorlardı. Kiminin kavgası hayatlaydı. Kazansa da kaybetse de hıncını alamazdı. Elleri hep yumruk şeklinde, en iyisini ben bilirim edasındayd

Mevsimler sonbaharı getirirken takvimler Eylül ayını gösteriyordu. Gece geç bir saatte istasyona doğru yürürken soğuk bir rüzgar tarafından yolum kesilmişti. Az biraz şikayet etsem de emin adımlarla yürümeye devam etmiştim. Ayak seslerim ıslak kaldırımlarda yankılanıyordu. İşte insan ancak böyle bi

Biz kimiz ve ne istiyoruz? Evet, sizden tam olarak bu sorunun cevabını istiyorum. Hem de öyle saatlerce düşünmeden söyleyin lütfen. E hala ne bekliyorsunuz? İnsan kim olduğunu bilmez mi yahu? Bilmez! İnsanoğlu hayat boyu başkalarını düşünmekten benliğini unutur. Hatta hiç aklına bile gelmez. Bir gün

Cam gibi keskin bir gerçektir hayal kırıklığı. Parçalayanın canını acıtır, toplayanın da ellerini kanatır. Ardında kalan açık pencerede de soğuk rüzgarlar bırakır. Hani pencere pervazını tıkırdatan bir ses vardır ya insanın da yüreğini sızlatır, işte o ses kırılan güvenin ayak sesleridir. Yer titrer

Kurumuş yapraklarını savuruyor sonbahar. Bir veda şarkısı çalıyor bize rüzgar. Kısık ama derinden gelen bir ses ile dökülüyor son sözler. Kimileri öyle gerçek ki buzdan bir hançer gibi saplanıyor sırtımıza. Soğuk bizi yakarken gerçek sandığımız her şey parçalara ayrılıyor. Kimileriyse öyle sahte ki

Anlaşılmak ne zor meziyet. Biraz istek biraz da gayret gerek. Bazen bir kelime bazen ise sayfalarca dil dökmek demek. Kalemi elinize her aldığınızda aslında kalemi sizin değil ruhunuzun tutması demek. Mürekkebin, kağıtta bıraktığı her dokunuş, her iz bir sonraki hikayeniz için bir başlangıç demek. Y

Uzun serüvenlerin sonunda ne vardır bilir misiniz? Görevini layığıyla yerine getirmenin haklı gururu ve beraberinde gelen tatlı bir yorgunluk. Başınızı yastığınıza koyduğunuzda ruhunuz da bedeniniz de çok rahattır. Çünkü uzun bir yolculuğa çıkmak kendi iç huzurunuzu yine kendi içinizde harmanlayarak

Ey aşk! Sen neler kadirsin. Sen kimsin ki mahlukata öldüm dediği yerde can verirsin. Yolun sonu burası diyenlere bir yol daha gösterirsin. Gece çöküp yıldızlar söndüğünde güneşi, aşığın önüne getirirsin. Umut, insanın içindeyse sen, o umudun ta kendisisin. Aynaya baktığımızda gördüğümüz değil, sen o

Sana yapamazsın diyenler olacak. Kır o aynayı ardına bakma. Cam parçalarını toplamakla uğraşma. Onlar elini sürmene değmezler. Üzerlerine basarak yürümeye devam et. Onlar artık senin canını acıtamayacak. Yürüdüğün yol çok uzun ve meşakkatli olabilir ama her geçen gün buna daha çok değeceğini görecek

Kilitli sandıklara koyduğum fotoğraflar var. Duvarlara vuran saatler. Kapıyı kim açtı bilmiyorum. Gelen kişinin o olduğunu sesinden tanıyorum. Bazen bir an sürecek gibi geliyor ama biliyorum ki bazı şeyler başka bir boyutta hala devam ediyor. Eskiden uzak mesafeleri dert ederdik kendimize sonra

Bir yer var biliyorum. Kaygının, korkunun, olumsuz olan hiçbir duygunun barınamadığı bir yer. Orada rüzgar hep nazikçe eser ve tenimizi ürkütmeden öper. Saçımıza değen eller hep merhamet eder. Masmavi gökyüzü bizi sabır ve saygıyla bekler. Yağmur taneleri, yaşanılan duygularının yoğunluğu ile kavrul

Gökyüzünün bilinmeyen bir yüzü var. Bulutların kendilerinden bile sakladıkları gözyaşları… Güneş her zaman doğudan doğmuyor ve batarken batıya uğramıyor. Ay, bizi yalnızca tutulurken mi hatırlıyor? Gökkuşağını gördüğümüz günlerin sayısı epeyce azaldı. İçinizdeki nefret onu toza bularken gökyüzü ışıl

Umutlu yarınlar getirdim sana çocuk! Ellerim ceplerimde, ceplerinde bin bereketle. Güzel bir türkü tutturdum yolda gelirken ama keyfim nasıl yerinde. Adımlarım dans edercesine koşuyor yarınlara. Duyuyor arkasından gelen müziğin sesini. Bütün mahalle sakinleri beni izliyor. Şaşkın bakışlar ve yarım y

Hayat dolu bir kadehe elimin tersiyle çarpmış ve tüm masayı dağıtmıştım. Perdelere doğru devrilen mumun, yüzümü yakarcasına geçmesi bana birini hatırlatmıştı. Sarsılan masayı ayakta tutmayı başarmıştım ama benim dengemi kim yerine koyacaktı? Masanın üzerine dağılmış kağıtlara döküldü, içimdeki boşl

Ah Lavinya, benim güzel ölüm çiçeğim. Bir tepenin ardında yollarını beklerim. Hayat dolu nefesin kendi yapraklarını şenlendirsin. Romalı düşmanlar senin toprağını bilemesin. Ah Lavinya, neden tüm ölümler bir kadın adıyla başlar bilir misin?
Kadının adı yok, isimler hep geçiştirilir. Adımızı söylem

Yağmurlu bir yaz akşamıydı. İzin verin de, o mevsimde yağmur olur mu demeden önce sizi o iç sıkıcı günlerden birine götüreyim. Yaşadığımız içsel buhranın sıcak havayla birleşmesiyle birlikte ördüğü kafeslere. Düşüncelerimizin yoğunlaşarak yükseldiği ve bir yağmur olarak düştüğü gözlerimize… 70’li yı

Kargaşanın ve hayatın hüküm sürdüğü şehirlerden birinde İstanbul’daydım. Sanatın ve müziğin harmanlandığı bu şehrin her sokağında ayrı bir lezzet bulmak mümkündü. Kimi saz çalıp türkü söylüyor kimi de gitarla geceye eşlik ediyordu. Beyoğlu’nun sokaklarında özgürce dans etmek ve boğaza karşı çay içme

Hayat ne garip değil mi? Ne gecesi ne de gündüzü bitiyor. Gece oldu her şey bitti derken yıldızlar her yeri şenlendiriyor. Üstelik gözlerimiz tam karanlığa alışmışken üstüne bir de güneş doğuyor. Aydınlığı iyilik sanmamak lazım. Nasıl karanlık bizi kendi evladıymışçasına kollarına alıyorsa aydınlıkt

Kabuğumun altında gördüğüm bir rüya nasıl bu kadar canlı ve gerçek olabilirdi? Dokunmak imkansız değil lakin dokunsam kırılacaktı bir yerlerim. Uzakla yakın arasında, iyiyle kötünün ötesinde kalpten ve zihinden daha içte bir yerde bekliyordu beni. Hazırlıksız olduğum bir anda da yakaladı. Karşı k

Küçük şehirlerin boş otogarlarını bilir misiniz? Pas ve yağmur kokarlar. Yerde biriken suyun üzerinde atılan her adım kafanızın içinde yankılanır. Bir yolculuğa çıkarsınız elbette lakin yolun sonu nerededir görebilir misiniz? O sisli geceleri aralayabilecek güce sahip misiniz? Puslu anıların üzerind

Yıldızların gökte ne aradığını merak ediyorum bazen. Daima orada mı kalacaklar yoksa henüz yeni mi geldiler? Nereye gidecekler? Yıldızlar mı gökyüzüne ait yoksa gökyüzü mü yıldızlara? Uçsuz bucaksız bir evrende bu soruların cevabı kime ait? Kayboluyorum samanyolunun derinliklerinde. Bir cevap bulmal

Uzun yıllar sonra hiç beklemediğim bir mektup aldım. Seneler olmuştur ben zarf yüzü görmeyeli. Epeyce şaşırdım, öylece kalakaldım. Elim gitmek istemedi zarftan yana. Bir o yana bir bu yana bakarak oyalandım. Dokununca senin kalbinin değdiği o mektuba, parmak uçlarım yandı. Alev aldı tüm satırlar. N

Son. Mutlu sonların çok yakınındayım artık. Bir adım daha atarsam bin yılı arşa çıkaracağım. Attığım adımın bedelini yüz yıl sonra alacağım. Ama o adımı atmalıyım artık. Geleceğe sondan başlamalıyım. Gördüklerimi insanlara bir bir anlatmalıyım. Bana inanmayacaklar belki de beni deli sanacaklar. Ama

Kim bilebilirdi ki? Başlangıçtan bugüne kadar kim tüm gerçekleri görebilirdi? Doğrunun doğru, yanlışın yanlış olduğuna kim karar verdi? Herkes bilir miydi ne söylemesi gerektiğini? Dudaklarından dökülen sözcüklerin nereye gittiğini… Zamanın bir an evvel hükmüne varılması gerektiğini… Lakin o hüküm b

Umduğunu aradığın yerde bulamadığın bir gün olabilir. Art arda gelen tüm zorluklar seni yorabilir. Bazen sadece kendi köşene çekilmek isteyebilirsin. Gözünün kimseyi görmediği, dilinin kimseye ilişmek istemediği, kulağının yalnızca kendi iç sesine açık olduğu bir gün olabilir. Bazı günler sadece san

İç içe geçmiş sıkışık binaların arasında yürümeye çalışıyorum. Kalabalık beni kendine çekercesine uzaklaştırıyor. Bir adım daha atarsam çizginin öte tarafına geçeceğim biliyorum. Geriye dönmeyi de hiç istemiyorum. Geçmiş adeta arabanın egzozundan çıkan toz bulutu misali beni boğuyor. Birkaç saniye n

Begonvillerle çevrilmiş bembeyaz bir bahçenin tam ortasındayım. Elimi uzattığım çiçekler kırmızıya boyanıyor, dikenleri ruhumu kanatıyordu. Güneşin doğuşu beni aydınlatmak için değil yakmak içindi sanki. Git gide daha fazla parlıyor ve mat gökyüzüne meydan okuyordum. Gün gelecek tepemde dikilen kara

Anın büyüsünü korumaya çalışırken geçmişle gelecek arasına sıkışıp kaldığımızı çok geç fark ediyoruz. Geçmişi bir toprak misali avuçlayıp savuruyoruz rüzgara karşı. Onların bize geri döneceğini hesap edemiyoruz. Anıları bir çerçeveye hapsedersek hep güzel kalacağını zannediyoruz. Ya da hep güzel anl

Ormanın derinliklerine doğru yürüyorum yalın ayakla. Bastığım toprağın titrediğini hissediyorum. Hiçbir rüzgar benim hızıma yetişemez artık. Yalnızca saçlarımı savurmakla kendini avutabilir. Yapraklar, dalların hıncından bunalmış durumda. Yaşlı ağacın bilgeliğine sığınıyor. Oysa onları hiçbiri kurta

Ay ışığından bile daha parlak gözlerin. Yağmurun altında aydınlatıyor geceyi. Romantik bir filmden alıntı gibiydi sözlerin. Hani insanların birbirlerini sevdiği, aşkları için mücadele ettiği filmlerden biri. Hiç fark ettin mi bilmem, filmin ortalarına doğru ayrılırlar birden. Önce öfke girer araları

Yağmurun sesini duyuyor musun? Yere düşen her damla bizim hikayemizi anlatıyor. Eğer geceyi dinlediysen sana söyleyecek çok şeyi olduğunu da bilirsin. Onun şarkısına eşlik edebilirsin. Evet şarkı… O gece çalan o şarkıyı hatırlıyor musun? Islak kaldırımlara vuran notalarını… Nakaratın yükseldiği yerd

Kelimelerin büyüsüne inanır mısınız? Üstelik yalnızca güzel söyleyişli bir cümleden bahsetmiyorum. Kelimeleri, sihre dönüştürenlerden bahsediyorum. Bir cümleye bir ömrü sığdırıp size yeni bir hayat sunanlardan. Okuduğunuz kelimelerin ardındaki koca kapıdan. Ceplerinizi bir karıştırın bakalım. O kapı

Güneş, karanlıkta kalan her şeyi açığa çıkarır. Böylece gerçekler, sır perdesinin de açılmasıyla birlikte sahnedeki yerini alır. Oyuncular, seyircilerin karşısına çıkmak için özenle hazırlanır. Makyajlar yapılır, saçlar taranır. Aynalar, görünenin ardındakini yansıtır. Ancak maskeler tüm duyguların

Kaldım işte burada, yolun tam ortasında. Bir ileriye bir geriye bakakaldım. Gideceğim yönü şaştım sandım. Kendime bile yalan söyledim ama öyle olmasını istediğimi çok geç fark ettim. Bir kuvvete maruz kalan her cisim gibi oradan oraya kaydım. Kuytu bir akşamüstü Galata’nın meczup sokaklarında bu düş

Gramofonda eski bir plak takılı. Hafif bir caz müzik sarıyor odayı. Perdeler dans ediyor ahenkle. Rüzgardan beklentisi kalmayalı çok olmalı. Adımlarım kendi başının çaresine bakmayı öğrenmiş. Nazikçe bir daire çiziyorum yerde. Sevdiğim her şeyi dairenin içine alıyorum. Dairenin dışında kalanlara da

Elimi uzattım bugün. Kırdım kalan tüm aynaları. Rüzgara karşı savurdum saçlarımı. Radyoda çalan şarkıyı da kapattım. Avaz avaz bağırdım yollarda. İçimden yükselen şarkıya eşlik ettim. Rüzgar da beni takip etti. Uzun bir yol boyunca yürüdük beraber. Yaşlı çınar ağaçlarını ardımızda bıraktık. O gün te

Tek bir kelime yeterdi eğer seni gerçekten anlamak isteseydi. Uzun cümleler kurmana gerek kalmazdı hiç. Kendini bu kadar yıpratmazdın. “Duvar olsaydı anlardı” derler ya hani aynen öyle. Onlar, insana taş duvarların şefkatini aratırlar. Sevgiden yoksun yüreklerinin gerçekleri görmeye cesareti yoktur.

1922 yılında Osmaniye’nin Hemite köyünde “Kemal Sadık Göğceli” adıyla doğan Yaşar Kemal, henüz beş yaşındayken bir kan davası sonucu babasını kaybetmiştir. Yaşadığı bir kaza sonucu sağ gözünü de kaybeden yazar, ortaokul çağlarda kaleme aldığı şiirlerle yazın hayatına başlamıştır. Sanatçının ırgatlık

Hüzün bir başak gibi filizlenmiş kalbimde. Tohumu yıllar önce adını bile hatırlayamadığım bir köşede atılmış. Fark etmeden günden güne büyütmüşüm onu içimde. Belki gözyaşlarımla sularken belki de güneşin yakıcı sıcağında kavururken. Ne zaman hiç bilmem. Ancak belli ki baharın gelişiyle bir derdi var

Huzur… Eğer düşünmeden cevap vermem gerekseydi tüm sorulara, cevabım hep aynı olurdu.
Mavi dalgaların peşinden gitmek isterdim cesurca. Belki küçük bir balıkçı teknesiyle açılırdım adalara.
Martılar peşimde koşuştururken beyaz bulutlara dalardım. Çocukluğumdaki hikaye kahramanlarına benzetirdim

Akrep ve yelkovan tarafından zamana, birkaç rakamın arasına sıkıştırılmış bir anlam atfedilmiştir. Oysa o, geçmiş ve gelecek arasında şimdinin de hemen başucunda geniş yer kaplayan bir evrendir. Onu küçük bir saatin içine hapsetmek yapılabilecek en kötü şeydir. Geçmiş ve geleceğe, olmuş ve olacak ol