Kafamın içini boşaltmak için, hayatımı tükenmez kalemden klavyeye taşımak için, sevmeyi somutlaştırmak için hayal âlemimden damlatarak kâğıda dökmek için, sorumluluklarımdan kaçtığımı belli etmeyen zırha benzettiğim içim, hayatın hengâmesinden kaçmadan soluklandığım yerdi burası. Yazmak için açtığım

15 sene sonra dün yazdıklarımı okuyarak uyanmak istiyorum, bu sabah. Gelişmekte olan beyin hücrelerimiz ile birlikte ilerleyen bakış açımızın hızını arttırmak için hayal dünyamızın anahtarına ihtiyacımız olduğuna emin olmak istiyorum artık. İnsanlar gülüyor. İnsanlar ağlıyor. İnsan inanıyor kendine.

Aklım her karıştığında sığınıyorum sensizliğe. O kadar alışmıştım ki. Yoktun. Dün sabah, bu sabah, yarın sabah gözlerimi istemsiz açtığımda güneşin kollarına, seni kollarımda hayal etmeye devam etmiştim, ediyorum. Yürürken ayaklarımın altına tesadüfen denk gelen küçük taşları itiyorum, yol boyu eşli

Sessizlikten kaçarken buluyorum kendimi her beynimin kuytudan gelen sesiyle. İsteklerimden ve konfor alanımdan çıkmamak için cebelleşiyorum her seferinde. Bakış açılarım etrafımı sarmış ve mühürlenmişti bedenime. Kararlarım beni darağacından asacak olan kalın halata benzer olsa da, ölmek uğruna çıkı

Güneş batmak üzereydi ve ben güneşle beraber yok olacaktım saatler sonra. Gökyüzünün maviliği azaldıkça, ağaçların parlak renkleri soldukça, diplerine düşen gölgeler yok oldukça, minik hilalin sadeliği yerini kocaman yalnızlığa bürüdüğü zaman, tek olmasına dayanamayan milyonlarca yıldızlar evlerinde

Etrafım insan doluydu, içi dolu ya da boş o kadarına bakamıyordum. Anlayamıyordum bazen kendimi, yaşlanmıştım epey, titrek ruhum ellerime yansımış, hayatı avuçlarımdan göle bırakıveriyordum. Hayatımda olan kadına layık olamıyordum bana usanmadan okuduğu her sabah gazetesi sonrası fark ediyordu beyni

O bana bakmaya devam ettikçe ben de onun görmeye çalışıyordum. Onda kendimi nasıl gördüğümü merak ettikçe uzaktan uzaktan bulmaya çalışıyordum kendime. Yaşlılık mı beni kaybetti yoksa beynimi ele geçiren bu hain hastalık mı diye düşünmeyeli çok olmuştu, fakat bu genç gözlerin çevresi bana bu sorgula

Son kez baktıktan sonra bu yaşlı adama, halamla geldiğimiz bu benim için devasa duygular barındıran ağaç gölgesini terk etmek üzereydik. Son kez bakmıştım bu hüzünlü surata, dolmak üzere olan gözlere, titreyişini azaltmak için kendini zorlayan bileklere ve o narin parmaklarıyla kahve fincanını tutuş

Yine öğle sonrası uyuklamak için kendime ortam yaratmak ve zihnimi temizlemeyi amaçlamıştım. Gorki’nin bitirmek istemediğim “Ana” kitabını almıştım elime ve geçmiştim şömineye en yakın koltuğuma. Aylardan sonbahar, günlerden eylüldü diye geçirmiştim içimden. Şair atmosferine bürünen zihnim hep bu sa

Saat farkından mıdır nedir? Alışamıyordum buranın 1 saatlik geriliğine. Öğlene yakın uyanmıştı bedenim, beynim biraz daha uyumamı diretse de karnımdan uyanmam için açlık sesleri tırmalıyordu midemi. Soğuk bir sabaha uyanmıştım. Yorganımı üzerimden atmak için savaş açsam da kendime, kazanan belliydi.

Uyansam mı? Yoksa kendimi dışarıdan korumak için biraz daha saklansam mı kendi kabuğumda, peki ya buzdolabında dünden kalan yemek ne olacak. Ya da en azından kahve almak için en yakın bakkala gitmeyi 1 gün daha mı ertelesem? Kaç aydır yarıda kalmış kitaplarımı bitirmek için kendime söz vermelerim yü