Kendimi senli cümlelerde kaybettiğim saatlerdeyim yine.
Aradığım seni bulamadığım gibi kendimi de bulamıyorum.
Neredesin? Söyle.. Neredesin?
Rastgele uzatıyorum elimi…
Olur da denk gelirim bir yerlerde sana diye.
Umut bu ya.. Bir bakarsın tutarım elini.
Ama yok...
Elimi uzattığımda yine sensi

İnsanın en büyük imtihanı kendi ile olan savaşıymış.
İçinde biriktirdiği acılardan kurtulmak istermiş hep.
Suskunluğun ardına gizlediği kelimelerle dolup taşarmış.
Herkesi affeder de bir tek kendini bağışlayamazmış.
"Ben nasıl yenildim"lerle boğuşup işin içinden çıkamazmış insan..
Yutkunduğunda

Koca şehrin kargaşasından, insanlardan,
Olabildiğince uzak bir yerdeyim.
Başımın üstü gök, ayağımın altı toprak.
İçime dönmeyeli uzun zaman olmuş..
Karanlık, küçük bir pencere köşesinden bakarak,
Hayatın katran karası yüzünü izlemek yerine,
O pencereden bir hışımla uzaklaşıp,
Kendimi uzaklara

Bazen vazgeçmek gerekir.
Kendine geç kalmadan önce vazgeçmek,
Daha fazla kaybetmemek için vazgeçmek,
Sonunda acı çekmek olsa da
Fazlasını çekmemek için vazgeçmek..
Önce bir eksiklik hissi saracak bedenini.
Ellerin artık senin ellerin olmayacak mesela.
Gözlerin eskisi gibi bakmayacak hiçbir ye

Uyan hadi!
Hiçbir şey birbiriyle aynı değil.
Etrafa bak!
Kalbine, ağaçlara, sokaklara,
En çokta aynaya…
Hangi acının ilk sızısıyla çarpıyor kalbin?
Hangi ağaç kuru dallarıyla selamlıyor rüzgarı?
Hangi sokak ilk günki gibi dolup taşıyor insanla?
Ya yüzün?
Umutların, kederlerin, sevinçlerin

Susarım ben.
Öyle sıradan bir susmak değil bu.
Çığlık çığlığa, son deme veda edercesine.
Kelimeler kifâyetsiz kalır ya bazen.
Bir boşluk vardır hani iki kelime arasında, dolduramazsın.
O boşluğu doldurmaya yetecek bir susmak bu.
Zamanı geri getirmeye yetmese de,
Yakmaya yetecek kadar susarım

Hayatım bulunduğum yerle eş değer sanki.
Tek başına yanan bir sokak lambası..
Koyu yeşil yapraklardan görünmeyen binalar..
Tüm bunları içinde barındıran ıssız
Ve sessiz bir çıkmaz sokak...
Huzur verici gibi görünse de,
Bir yerlerde kasveti hapsetmiş içine.
Caddenin sesli kalabalığına inatla s

Sancılı günler geride kaldı diyordum kendi kendime.
Gözlerimi kapatıp karanlığın her şeyi sonlandıracağına inandırmaya çalışıyordum kendimi.
Aylardır unutmamak için ezberlediğim yüzü, aynaya her bakışımda görmek yoruyordu.
Yüzümde, yüzüne rastlamak her seferinde incitiyordu beni.
Unutmak istiy

Yokluğunu hece hece yazdım bu sayfalara.
İyi veya kötü artık uğramıyorum anılara.
İçim hüzün, yüzüm yüzün, bakmıyorum aynalara.
Sensizliği savurdum o karanlık sokaklara.
Dönme yine..
Gece üzerime düştü.
Yaşanan ne varsa gözlerime üşüştü,
Benim ki öylesine sessiz bir çöküştü,
Nasıl bir aşk ki

Yastığa başımı koyduğum zamanki o huzuru unutalı ne çok zaman olmuş.
Aylara dönüşen günleri saymayı bırakmak ise çabası…
Bölük börçük uykulardan kalma bir ben ise tamamı ile zamana meydan okur gibi ayakta durmaya inat ediyor.
Titreyen bir mum alevinden farksız bedenim,
Koca bir savaştan çıkmış v

Zamana bırakmak yerine zamanla bırakmayı bilmeli belki de
Yenilgiyi zafere dönüştürme uğraşına da bir son vermeli artık
Yönünü değiştirmeli yönünü bulabilmek için
Kendini ararken daha da kaybetmemeli en çok da
Kelimelerin yetersiz kaldığı yerden devam etmeli inatla
Arındırmalı ruhu zehirli sarm

Belirsizliklere mahal yok
Ya varsın ya yoksun
Ya kazanırsın ya yenilirsin
Ya seversin ya sevilmezsin
Ya gelirsin ya tamamı ile gidersin
Ya hep ya hiç
Ortası yok sevmenin
Ya yaşarsın ya silinirsin
Ya başlarsın ya bitirirsin
Ya hep ya hiç
Ortası yok gelmenin
Ya bir şeysin birinin hayatında

Ben kaybetmedim, Aslında kazandım seni. Bu dünyadan öylesine geçip giderken Rastladım sana. Ve önceleri bilmezken varlığını, Şimdi bir yerlerde nefes alışını duyar gibiyim.

Bazen koskoca dağları sırtlamış gibi hissediyorum kendimi.
Ve inan kısacık bir boyun, çelimsiz bir bedenin bu denli ağır,
Dağ diye nitelendirilen birikimleri taşıması hiç kolay olmuyor.
Güç almak istiyorsun bir yerden, tutunmak ve biraz hafiflemek istiyorsun.
Kendine bir yer buluyorsun ya, raha

Dünya ne zorsun diyorlar.
Bilmiyorlar ki asıl zor olan insan olmak, insan kalmak..
Kendimizi kendimizden, doğayı kendimizden, yaşama dair ne varsa kendimizden koruyamamak asıl zor olan.
Doğuyoruz, büyüyoruz, çalışıyoruz, uğraşıyoruz ama asıl olmamız gerekeni olamıyoruz.
Kırıyoruz, yıkıyoruz, dök

Karanlıkta kaybolmak gibi seni sevmek
Yorgun düşsem de koşmaktan yetişmeye çalışmak gibi
Bir çocuğun en sevdiği oyuncağına kavuştuğu an gibi seni sevmek
Yağmurlu bir günden geriye kalan huzurlu koku gibi
Çetin geçen kışın ardından baharın gelişi gibi seni sevmek
En çok istediğim şey için ettiği

Karanlıklar bazen kaçmak için ideal yerler olabiliyor.
Hiçbir sesi duymadan sessizliğin sesini dinlemek gibi..
Herkesten kaçıp kuytulara sığınmak gibi..
Sayamadığın kimsesiz hatıralara inatla göğün parlayan ışıklarını saymaya başlamak gibi..
Başını yastığa koymaya çekindiğin gecelerde boşlukta y

Bazen kapı duvar oluyor elimi uzattığım sen
Bazense en ihtiyaç duyduğum anda sığındığım sığınağım
Korktuğum zamanlarda koruyan bir kahraman olsan da beni
Gözümü kapayıp açıncaya kadar kaybolan bir hayal de oluyorsun
Yaralarıma iyi geldiğin kadar bir yara daha açan da sensin üstelik
Sahi kimsin

Gecenin en koyu vaktinden yazıyorum sana adam.
Gözüme inen yaşlı perdeleri indirdim artık
Yutkunduğum kelimeleri birer birer döküyorum.
Tıpkı döktüklerim gibi,
Sönmek üzere olan bir mum misali bakan gözlerimden.
Gecenin en koyu vaktinden yazıyorum sana adam.
İçimin tozlu raflarına kaldırdığım

Denizin maviliği var gözlerinde.
Ellerinde sonsuzluk,
Ve kokunda özlem...
Yağmurlar var yokluğunda.
Gizlice akıttığım gözyaşlarım var benim de.
Üzülürsün diye kuramadığım cümlelerim
Ve attığım adımlarım var sana doğru.
Sana gelen hiç bilmediğim yollarım var benim.
Eksik kalan yanımın, yanınd

Üzgün değilim
Sadece boşa geçirdiğim günlerin ağırlığı var üzerimde
Gözümden düşenlerin yaşlarımdan ibaret olmadığını anladım
Kırık bir kapı kolu gibiyim şimdilerde
Biri tutsa duracağım,
Yerimden oynatsa düşecek
Ya da hiç tutmasa olduğum yerde kalacağım
Ama kalmayacağım
Sussam da bağıra bağı

Nereye gittiğini bilmediğim bir yolculuktaydım sanki
Yürüdüğüm yollar, aldığım kararlar, yaptığım hatalar
Yaşarken hiç bitmeyecek sandığım zamanlarla büyüyordum.
Kelimelerin anlatamadıklarını susmakla anlattığım
Yoluma çıkan engellerle savaştığım
Aklıma koyduklarımı yapmaya başladıklarımla büyü

Nerede hata yaptım inan hâlâ bilmiyorum.
Seçimlerim aslında seçemeyişlerimmiş, gördüm.
Duydum sandıklarım ise duymayı istediklerimden ibaretmiş sadece.
Yıpratılmış bir hayat...
Ne kadar boş ve ne kadar vasat...
Neresinden tutarsan tut bir yerden sonra tutacak tek bir yer bulamıyorsun.
Doğru ya

Küçücük şeylere bile birer anlam yükleyerek geçti ömrüm.
Şu taşı denizden çıkardığımda sanki sevgiyi ilk ben keşfetmişim gibi, sanki bu taşı oradan çıkarınca bir kalbi de derinlikten kurtarmışım gibi bir his vardı âdeta içimde...
Taştan bir kalbin bile küçük bir kalbi sıcacık yapışını gördüm.
Sa

Kaç esaret gecesi böldü günümü, sayamadım doğrusu.
Sessiz cümlelerdeki satır başlarının ruhumu kestiğini hissedemedim.
Yazmadım, yazamadım, dökemedim, dolduramadım sayfaları.
Akıtamadım kalemden mürekkebi, gözlerimdeki gözyaşlarım gibi akıtamadım.
Bitirmeye dair noktaları bulamadım ki bulsam da

Kapalı kapılar ardında saklı hikayem.
Kimse bunu görmeden, kimse bilmeden...
Bir yanı gerçek bir yanı sanrı,
Bir yanı tamam bir yanı yarım,
Eksik ama hiç kimse öğrenmeden...
Farkına varmadan ama hiç tükenmeden.
Yaşanan ve güne başlarken biten.
Karanlık çökünce başlayan yeniden,
Benim hikaye

Kaç kere yenildim?
Ya da kaç kere bölündü uykularım?
Kaç kere ezildim ardında sabahların?
Saymaya bile hiç kalkışmadım doğrusu.
Huzur veren cumartesi sabahları,
Beklenen kalabalık, özlenen sesler, rutinden çıkmış hayatlar...
Eskisi kadar anlamlı da gelmiyor.
Gitmek istemiyorsun mesela.
Çıkma

Yaşadığım onlarca yıkıntının altından kalkmaya çalışmak yerine bir boşlukla oradan uzaklaşmakta buldum çareyi.
Kimine göre bir kaçış dahi olabilir belki bu. Ama bana göre tam anlamıyla bir çare, kalmaktansa altında biçare.
Karanlıkta kalmış bir insanın en ihtiyaç duyduğu şey alabildiğine gökyüzü g

Uyumak ne zor şimdilerde.
Eskiden sımsıkı kapanan gözler uykuya yolculuğa çıkarken,
Sımsıkı kapatmak yetmiyor artık.
Önceleri duymazken o hırçın sesini saatin,
Yankılanmadan edemiyor artık zihnimde.
Ya bir şeylere var ya da bir şeyleri çoktan geçiyor.
Geçse ya içim de içimden, geçmiyor.
Diren

Hep güçlü olmak da zor değil mi?
Bin kere düşsen de bin kere kalkabilmelisin.
Lükstür mesela yoruldum demek.
Çünkü sen yorulsan dahi devam edebilmelisin.
Ben yoruldum deyip savaşı bırakan bir savaşçı gördün mü?
Zor.
Hatta imkansız belki de.
Tut ki düştün, tut ki yoruldun.
Sen kalkmayı bırakt

Nasıl geçer diye sorduğum günleri geride bırakalı ne kadar zaman olmuş
Aylardan Mayıs, günlerden...
Günlerden ne olduğu konusuna bir türlü adapte olamıyorum henüz
Takvimlerle yeni yeni başladı tekrar haşır neşirliğim
Günü sorsalar cevap veremem belki ama benden giden günlerden biri daha diyebili

Sözlerim düğümlenirken bazı geceleri
Yırtmak istiyor içimdeki hüzün sayfalarca.
Ağlamak rahatlatacaksa içimdeki sonsuz kederi,
Haykırmalıyım ulu orta o halde umarsızca.
Kalbim uçmak istiyor, köşe kapmaca oynadığı yerlerden uzaklarda.
Ruhum özgürlüğüne kavuşmuş bir kuş gibi salınıp gitmeli.
Bir

Zamanın geçişini irdeleyip duran bir insan oldum hep. Geçmiş ile şimdiki zaman arasında bir köprü oluşturup o köprüden neleri yanımda taşıdığımı anlattım kendime. Bazı zamanlar taşıdıklarım hiç hoşuma gitmemişti aslında. Keşkeler de vardı içinde çünkü belkiler, nedenler ve niçinler de. Ama hepsinin

Uçsuz bucaksız bir denizin ortasında rotası kayıp bir gemi misali,
İlerliyorum en hummalı dalgalara karşı
Fırtınalar kopuyor, yağmur damlaları birer ok gibi düşüyor üzerime
En yavaş haliyle yol almaya çalışmak ne kadar zor.
Bir ışık yok.
Pusulası kırılmış, sadece ulaşmak bir yerlere yegâne amac

Zamanı, bir uçurtmanın ipini bileğime dolayıp onu istediğim yere çekebildiğim gibi çekseydim, kısaltabilirdim belki mutlu anlara giden yolları. Arada rüzgar gibi savuracak sebeplerle karşılaşırdım belki ama bu hiç alışılagelmemiş bir durum olmazdı. Hayatın kendisi de yokuş yukarı çıkmak gibi değil m

Acının süresi var derlerdi, tuhaf gelirdi
Ama inanırdım buna o zamanlar
Acıyı her hücremde hissederken süresi var diyerek avuttum,
Kavuşamadığım her âna inat gecenin sabah ile kavuştuğu anlarda uyuttum kendimi.
O acının bir gün uyandığımda benim acım olmadığını, hatta içimden bir nefes gibi çık

Anlatamadıklarımla harmanlandığım zamanın içinde kayboluyorum.
Bir büyü değil bu göze hoş gelen,
Ahengiyle sarhoş eden,
Ya da hayallerimi süsleyen.
Bir patika yolda izini kaybetmek gibi bir şey bu.
Yürüyorsun, büsbütün iz ararken her attığın adımda kaybetmek gibi tüm izleri.
Ardı arkası kesilm

Adına onlarca satırlar yazılan şehir,
Silinmek istiyorum satırlarından.
İsimsiz, tozu dumana katmadan,
Geldiğim gibi, öylece...
Karıştım ya yağmur damlalarına.
Dokundu tenime tuzu denizinin.
Kurusun artık üzerimde,
Kalmasın hiçbir zerresi.
Gitti, eski neşesi yok.
Huzuru saymam bile.
Sadece

Koşar adım gitmek istediğim bir şehir var.
İçimde heyecanı,
Aklımda dokusu,
O kendine has denizinin kokusu.
Bir şehir var buradayım demek istediğim.
Sıfırdan başlamak yerine yeniden başlamak istediğim.
Unuttuğum güzel hisleri bulabildiğim.
Elimi uzattığımda göğe dokunmuş kadar sevindiğim.
Se

Nereden başlasam diye düşünürken nerede olduğumu fark ettim aslında bugün. Her yerdeydim sanki ama hiçbir yerde değildim de. Hatta belki en çok hiçbir yerde değildim. Nereye gitsem yabancıydım, nerede dursam eğreti. Ya dar geliyordu bu beden o yerlere ya da biraz genişti. Bazen bazı yerlerde kendind

Benim ellerim soğuk.
Benim aklım karışık.
Göz kapaklarım rutubetli.
Sokağım karanlık.
Şarkılarımda hüzün var.
Kelimelerimde eksiklik
Ve hayatımın melodisi kısık.
İçimde kocaman bir özlem var,
Gelmeyen güzel günlere karşı.
Yıpratma zaman beni.
İncitme...
Kırma kanatlarımı.
Her gece defal