Lavinya Dergisi

NOKTÜRN
Gülşah DEMİRCİ

“Susup içime döktüğüm cümlelere boğazımdan geçiş yok Parmak uçlarımla konuşuyorum, duyuyor musun?”

Şehrin kirli duvarlarından akarken
Usul usul inen akşam
Sokağın koynunda yatan bir kedidir
Kimi zaman insan
Maskelenmiş suretlerin gölgeleri düştükçe üzerine
Daha da ıssızlaşır
Ve uğultusu çalınır kulağına
Oradan oraya atılan ritimsiz adımların
Yorgun kaldırımlarda…
Nasıl sıkışırsa göğüs kafesinde çırpınan kalp kuşu
Riya da öyle sızar mazgallardan
Yeryüzünün kalbine doğru…
İğdiş edilmiş yıldızlardan hayır gelmez
Karanlık sere serpe uzanır
Titrek sokak lambasının altında
Sanki daha bir parlar insanın içindeki boşluk
Böyle kurşuni zamanlarda…
Kasvetli bir yanılsamadır
Küçük bir su birikintisinde gördüğün yansıma
Dingin ama soğuk…
Yaşam ölüm kokar
Ve hatırlatır bunu
Ensene çarpan boğuk rüzgar