Neden? Neden dedi kadın adama. Adam sustu. Masadan kalktı bir düğmesi kopmuş nefti yeşili kaşe montunu giydi. Son bir bakış attı kadına. Arkasını döndü ve hızlı adımlarla uzaklaştı. Kadın bakakaldı ardından adamın. Gözleri hüzünlüydü. Üzüldüğü şey neydi? Adamın gidişi mi? Belki. Yine bir ayrılık hikâyesinin kahramanı olmak mı? O da olabilir. Son yedikleri akşam yemeğindeki somonun bayat oluşu seçenekler arasında mı? Yoksa adamın düğmesinin kopmuş olması mı hüzünlendirmişti onu? Ne de olsa en sevdiği kabanıydı adamın. Düşündü kadın. Sonunda bayat değil, iyi pişmediğine karar verdiği somonuyla oynadı durdu birkaç dakika. Bir çatal, iki çatal... Yakamoz vardı bu gece. Bir ayrılık şarkısı söylese şu dalgalara. Etrafına baktı. Mekân çok doluydu. Kahkahalar, sohbetler, mutlu insanlar, mutsuzlar, kadeh kaldıranlar, esneyenler... Vazgeçti şarkı söylemekten. İyi bir fikir değildi bu. Derin bir sessizliğe dalmayı tercih etti bir süre. Sessizliğin sonunda bu defa neden sorusunu kendisine sordu. Yanıtlamadı. Sonra döndü su bardağını eline aldı. Ona da neden dedi? Bardağın dili olsa cevap verebilir miydi? Verebilirdi. Bir cevap alamadı bardaktan elbette. Sertçe masaya bıraktı bardağı. Garson yanında belirdi. "Hanımefendi yardımcı olabileceğim bir şey var mı? " Var. Neden?" "Anlayamadım efendim?" "Neden diyorum? Gepetto'nun çocuğu yokmuş? Oyuncak yapmak için ormana kütük aramaya gitmiş? Onu yontmuş ve adını Pinokyo koymuş? O da yalancı olmuş çıkmış? Defter, kalem almamış. Neden? "Diğer masamdan bana seslendiler. Affedersiniz hanımefendi." Kadın garson da arkasından şöyle bir baktı. O da bilmiyordu işte. Bir bahane bulup uzaklaşmıştı. Epey sesli bir kahkaha patlattı. Ellerini şıklattı. İçtiği kırmızı şarap çarpmış olmalıydı ama kadın biliyordu cevabı artık. Bulmuştu. Son yarım saattir babasının ona uyumadan önce okuduğu masalları aklından geçirmişti. Masal kahramanlarını hatırlamıştı. O sessiz anlarında. Bütün hayatına giren yalancılar masumdu. Tek suçlu Pinokyo'ydu. Evet Pinokyo.