En çok sana yandım Seni andım Senden yana yine hep sana yanıldım Yanılttın. Ben hiç böyle boğulmamıştım Bir kere bile bu kadar kelimeyi aynı anda yutmaya kalkışmadım Kalbine, eline, yüzüne dokunabilecek kadar yakındım oysa ki Gözlerinin içine bile bakamadım. Neydi şimdi içimdeki bu sancı? Hangi acıyı doğuramamıştım? Ellerim sana ev olsun diye uzattım Parmakların parmaklarıma her dokunduğunda aydınlanırdım Ama sen gidip ışıkları kapattın Karanlığa kaldım Işıksız bir yoldu içimdeki Her sokağını ayrı adımladım Her adımda ayrı sendeledim Çünkü hala sendeydim Sen gittin ya Kimselere anlatamadığım bizi bitirdin İçimde bitmemiş Herhangi bir şiire can vermemiş Binlerce senli cümle birikti Biriktikçe içime sığsın diye bastırdım hepsini Elimle, dilimle başka çare yokmuşcasına bastırdım Bastırdıkça hapsoldum içine Her gün bir ilmek daha attım Söyleyemediğim kelimeler örgüsüne İki ters bir düz bir örgü değildi bu Hep tersti Ve bana belki de hep ders