Bir şiir kitabının içindeydim...
En derinime dokunan o şiirin sayfasında...
Kurumuş bir çiçeğe benzerdi ömrüm...
O şiirlerin arasında...

Zamanın kıymetini bilecek kadar yaşadım
İçimde biriken ukdelerden zincirler yaptım
Doladım boynuma,
Her iç çekişimde kesildi nefesim
Düşlerin tüm acıma

Zaman; evrenin sonsuz döngüsünde yalnızlığa uyandığımız bir sabahta yitiriliyordu.
En büyük yenilgi; gün, yerini sessizliğe bırakıp gece olduğu zaman, uykusuzluğun baş döndüren serzenişinde, yalnızlığın içine yerleştiğini anladığında ki çaresizlikti.
Çaresiz insanlar; en yalnız ve en yanlış zaman

Deniz çok uzaktaydı...
Ve ben denize sıfır hayaller kuruyordum,
Issız bozkırın ortasında...
Bir de uzak dağların arasından gözlerinde batan güneşin hayalini...

Deniz çok uzaktaydı...
Ve ben derinlerine daldırdığım bakışlarımı özlüyordum,
Düşlerimin uçurumunda...
Bir de aykırı coğrafyalarda

Sesine mavi kuşlar konsa
Titreyen dallarında şiir olsa
Yüreğin mısra mısra yüreğime haykırsa
Bir mısrada sevda,
Bir mısrada ölüm olsa
Nihayetinde;
Ölümdü yaşatan sevdayı...

Gülüşüne renkli kelebekler konsa
Umudunda şiirleri boyasa
Ellerin dize dize yüreğime yazsa
Bir dizede ölüm,
Bir

Zamanın görünmez fıskiyeleri
Söndürür bütün kalp yangınlarını
Yıllar yılı susmamış alevleri kurutur
Sözcüklerin yatağında...
Ve küle döndürür anıları
Yavaş yavaş
Döne döne...

Dünyanın hissedilemez zamanı
İçine işliyorken,
Son bakışların yıldırım hızı...
Yağmurlar karışır
Birkaç damla g

Hangi günahla kopmuş ki kıyamet?
Var bir güvendiği korkusuz cellatların
Duvarları acıyla boyanmış şimdi evlerin
Nefessiz kalmış yaz çiçekleri balkonların...

Ölü bir sancı doğuruyor şimdi eksiltilen her anne...
Kin bürümüş ellerde yitirilen canların
Kan büyümüş yüzlerinde solan umutlar
Yarın

Yüreğinden bir yonca düşer geceye...
Sessizce...
Düşleri ufuklarda sakin bir hüzün,
Suskun gülüşlere esir düşmüş yüreği
Ve yaralı yapraklarıyla...

Yüreğinden bir yonca düşer geceye...
Sessizce...
Kopartılmış sevdalı canı
Yosun tutmuş gövdesinden...
Kayıp gitmiş ellerinden...

Yüreğinde

Gecenin kıyısında duruyorum. Kımıldamadan, susuyorum. Sessizlik büyüsüyle örülmüş saçlarım. Yalnızlık okşarken saçlarımı, sakince sessizliğe el sallıyorum. Yüreğimin yorgunluğuna sözcükleri bulaştırmıyorum. Sanki nefes bile almadan, öylece duruyorum.
Biliyorum yalnız değilim bu sessizlikte. Bir ses

Umudu sevmekten
İnanmayı istemekten
Sevgisiz yüreklerden
Sevilmeyi beklemekten
Yorgunuz...

Kaçıp giden uykulardan
Tutulmayan sözlerden
Titreyen ellerden
Sessiz gecelerden
Yorgunuz...

Dilsiz papatyaları dinlemekten
Bildik kokuları özlemekten
İçten gülüşleri düşlemekten
Yersiz dağıl

Baharları severiz ondan bitmeyen bir umut göğsümüzde
Bilinmeyen yollara düşeriz ararken mutluluğu,
Belki bir cumartesi huzurudur yürüdüğümüz yolun sonu
Gürül gürül akan sularıyla sevda nehirlerinin
Belki de dizinin dibinde otururuz bir ömür boyu
Başımızı okşarken yaprak yaprak ağaçların dal

Yalnız uyanılan her sabah kadar eksik
Yalnızlığı büyüten her gece kadar fazla
Bir düştü yaşamak...

Bir düşe sığınmak gecelerde
Bir saati durdurmak en yakıcı yerinde...
Daha çok, daha çok hüznü sevmek...

Bir de yokluğun terli coğrafyalarına uzanan ellerini düşlemek
Ve düşmek uçurumlardan

Sevmekle başlayan yaşamak…
Tufanların yıkıcılığında heves
Hasarsız bir günün sevinç çığlıkları
Islak kaldırımlara saçılan hüzün
Üşüyen sevinçler
Gönlün yükünü hafifleten sözcükler
Kurumuş kuyuların umudu
Denizlerin hırçın dalgası
Sevdanın zorlu yolları
Hasretin tozlu rafları
Sevmenin

Kabullenmenin güzel bir sözcüğü var, insanın içini ısıtan, ferahlatan. Koşar adım gelen hüznü durduran. Fırtınadan sonra gelen küçücük bir fısıltıyla yerle bir olan düşleri kucaklayan bir sözcük... Sabitleyen yaşamı olduğu yere... Bu sözcüğün adı: olsun.
Olsun, böyle de yaşıyoruz. O olmasa da, bu o

Çiçekler diyorum…
Ne de güzel açıyorlar baharda!
Rengarenk umutlarla...
Mevsimleri umursamadan…
Bağrında biriktirdiği acıları saklıyor yapraklarında…
Sevdirirken yeniden dünyayı
Hatırlatıyor kalplerin nasıl ritimsiz attığını…

Çiçekler diyorum…
Nasıl da soluyor esen rüzgarlarda!
Sert söz

Sen şiir kadar güzelsin
Tanrıların unuttuğu uzak ülkeler kadar imkânsız
Yağmurları taşıyan sevdalı bulutların renginde yüreğim
Ne zaman fırtına çıksa sözcüklerimi karartır
Dalgaların dövdüğü iskelende yorgun yılların sancısı
Hasret denizlerinin göğündeki bulutların,
Esrarlı rengi kadar kar

Penceremin önünde duran çiçeklerin, tek mutluluğu, benim dünyamı güzelleştirmekti belki de… Dışarıya bakan yüzlerinde gökyüzünün sadece ufak bir parçasını görebildikleri için belki de kızgınlar bana... Ben koparmışım gibi onları ait olduğu topraklardan, uçsuz bucaksız çiçek tarlalarından… Ufkun her

Bahar gülümsemesi durur yeşil gözlerinde Eylül’ün
Akşamüstü vaktinde bir sevdanın,
Bütün kuşlar aynı anda kanat çırpar umuda…
Sevdalı yürekleri, mutluluktan uçmak için…

Öyle sarıymış ki bize uzanan elleri Eylül’ün
Rengine bir ömrü feda etmişiz
Daha erken derken kaçıncı geç kalışı bilmişiz!

Elinde tuttuğun, her kitaptan daha sahici daha yakıcı kelimelerle yazılan bir mektuptur. Yüreğin en derininden kopup gelmiş, hislerin gerçekliğinden bir kesittir. Seni anlatan, sana yanan duyguları anlatan, yegâne hislerin battığı bir bataklık kâğıdıdır. Sevdayı batırmış, zamanı batırmış, en güzel v

Güzü sevdiren eylül ılıklığında bir sevda...
Yankılanır kalbinde durmadan…
Kalbin odacıkları boştu,
Kalbin odacıkları soğuktu evvelden…
Soğuklara nasıl dayanır tutuşmayan eller?
Ya el ele tutuşmayan yürekler?

Geldiğini belli etmeyen bir sinsi zamandı
Sıcakları yitirmemişken henüz üşütmez

Sessiz zamanların izdüşümü
Çizilmiş yüzüme sanki…
Ömrün haritasında yara bere izleri
Arasan bulsan sevda definelerini
El değmemiş ormanların derinlerinde
Diner fırtınalı yağmurlar yüzölçümümde…

Sensiz zamanların izdüşümü
Çizilmiş yüzüme sanki…
Öfkeli bir volkan patlar
O uzak ülkenin, o

Bir el uzanır aşağıdan
Küçücük parmakları yaralı
Tutar inançla, işçi eli
Yorgun eli, incinmiş eli…
Enkazın en derinlerinde bir ufak boşluk
Kalpte yanan ışıkların aydınlık sevinci…
Bütün odalarda bir boşluk bırakmalı!
Çocukların sığabileceği…

Bir el uzanır aşağıdan
Gülerken çocuk gö

Bir şey eksikti
Anlayamıyordum
Dokunmaz olmuş kimse
Yürekteki kimsesiz yere…

El değmemiş bir yalnızlık muhafaza edilmiş
Bütün zamanların üstünde biriken tozuyla.
Orada burada sabahlayan sarhoş duygular,
Bağlanmadan bir şeye ve bir o kadar başıboş
Amaçsız bir serüven gibi yaşamak…

Bir ş

Bir istasyonun parlayan raylarının umudu
Vagonlara yüklenen ince sevdaların ağırlığı
Yorgun bir lokomotif geçiyor dizlerimin üzerinden…
-Lokomotif ki yükü insan hüznü-
Dizelerime sıyırıp geçiyor hem de
Hayal kırıklığının soluğu kanıyor camların buğusunda
Akıp gidiyor yeryüzünden, su gibi zama

Umutsuz vakitlerin hüzünlü bekçisi
Hazanın tükenmiş son nefesi
Ellerin ufalanmış bütün yapraklar gibi
Tutamadım bir kasım gecesi…

Sevinçli vakitlerin işaretlendiği boş takvimler
Sokakların tenhalığı çok değil yüreğimden
Kurumuş ağacın can çekişen gövdesinden
Anla beni bir kasım gecesi…

Yuvasız kuşların kaldırım kenarına sinişi gibiyim ben bazen
O kuşlarla yağmur birikintilerinden hüzün içmişim
Yüksek binaların köşelerine sinmiş olmaz düşlerim
Düşmanlığım ondandır belki de bu soğuklara...
Bitmeyen bir üşüme çıplak ruhumda,
Sevginin elleriyle sarılmayınca...

Kimi görse dos

Aydınlık günlerin tarifsiz sevinciyle
Umut serpilmiş tuz diye, ömrün ekmeğine
Yaşamaya hiç doyamamışız…

Bu vakitlerde peyda olur
Uzak çam ağaçlarının düşü
Bu vakitlerde dünyanın en ferahlatıcı havası elzemdir.
Kesilen nefesi onaran tamirci
Tanımsız bir kokuda gizlidir.
Çam kokusu desem

Umutsuzluk;
Mutsuzluk’tan bir hece fazla…
Umutlu kelimelerin ağırlığından eziliyor
Mutluluk düşü kurulamıyor saklı zamanda
Harflerin kalbi kırık, düşlerin boynu bükük…
Varlığınla mutlu olan bir hücre bile yokken
Bir hece hep fazla oluyor ruhun ölçüsünde
Ya aşk olmalı ya da sen…

Sevmek;

Sevdanın ardında kalan
Yokluğun soğuğu nasıl sığardı bir sözcüğe?
Hüzün sığmıyordu geceye
Sokak lambasının titreyen ışığında
Ayaza çalıyordu tüm geceler
Ve üşüyordu tüm düşler
-Soğukta kalan bir evsizin pişmanlıkları gibi -
Yalnızlık dolu hüznüne iç çeken bir bakış oluyordun...

Kabına sı

Gece oluyor yine
Sokakların ıssızlığı kadar kalabalık sancılar
Deniyorum kaybolmadan yaşamayı kalabalıklarda
Bir şey oluyor içerimde, hani o en derinde
Düğümlenmiş boğazımda iç çekişler, çözemiyorum.
Ruhum içine çekilen denizler gibi şimdi
Direniyorum.

Gece oluyor yine
Hüzün kokuyor

Bir sabah solgunluğu dudaklar
Bir yağmur geceden kalma
Göğsüne yaslanmış düşlere bulanmış
Yankılanır damlaların sesi yastığında
Daha uyanamamış yorgun gözlerde saklı
Islanmış sokakların gizli kokusu

Bilirsin yağmurlu günler biraz yorgunluk içerir
Biraz da yalnızlık, muhakkak.
İçinde ısl

Uçuyor göğünde gönlümün beyaz kuşları
Uçurtmadan kanatları...
Gökyüzünün mavisinde asılı kalmış düşleri
Ellerinde kalbin görünmez ipleri...

Uçuyor göğünde gönlümün beyaz kuşları
Uçurtmadan kanatları...
Umudu öğretir salınarak sevdirir yeniden düşleri
Bahardır sevdanın mevsimi...

Uçuyor

Nerede yürüdüğümü bilmeden,
Dağınık sokaklardan topluyorum gençliğimi.
İlk gençliğin o bitmek bilmez telaşlı gecelerini,
İçime çekiyorum her köşe başında yeniden yaşarcasına.
İlk aşkların yürekte bıraktığı yara izini,
Seviyorum o sokakların en kuytusunda.
Jiletle günlerime çizdiğim adının res

Olacaklarla ölecekler resmedilmiş çoktan
Ve çoktan bir arsız sevdaya tutunmuş yüreğin
Bundandır; renkleri perperişan gündüzlerin
Solgun desem değil, üşümüş bir bakıma günlerin
Soğuk desem değil, güneşte fazla kalmış ellerin

Gideceksin günlerin ağır yükünü taşıyarak
Düşüreceksin yerlere acı

Sen seviyorsun diye
Şu uçsuz bucaksız denizi
Şu sonsuz gökyüzünün mavisinde
Ahenkle salınan kuşları
Sonra kanatlarındaki özgürlüğü…

Sen seviyorsun diye
Şu içimi dolduran şarkıyı
Şu uzun şiirlerin gölgesine
Gecenin bir yarısı yaslanmayı
Sonra çocuk gibi ağlamayı…

Sen seviyorsun diye
Ş

Geçmişin geleceğe dinmeyen özlemi şimdi
Bir yeşil tarla boyunca salınan kalbinde
Günebakan güzelliği ruhunun bulutlarında
Mevsimsiz yağarsın kurumuş topraklarıma
Kalbim yeşerir gülüşünün tohumlarıyla

Sarı sıcak iklimler doğurmuş ellerin
Her uzanışında parmaklarının bana
Uzanırım tutamam, e

Öz – le – mek
Hece hece…
Bir şehri ansızın, belki bir kıyıyı
Bir mevsimi, belki bir yağmuru
Zamansız açan bir çiçeğin ilk kokusunu
Bir dost gülümseyişinin sıcaklığını
Üşütmeyen sözcüklerin sarıldığı bir geceyi
Yitirilmemiş sevdaları
Hatırlamak ve düşmek
Düşlerin hecelerden kırışmış yatağ

Bütün hazin sevgiler demlenmiş yürekte
Zift karası bir hüzün içmişiz sevda diye
İnce belli bardaklar acıyı işlemiş çukurlarına
Dokundukça izi, parmakların üzerinde
Dudaklara değen camın sıcaklığı
Kırmızı bir düş olur kokusunda
Eritir bir an buz tutmuş gözyaşını
Boyun büküklüğünden utanır

Kadının içinde deli kadınlar
Karanfil gülüşleri sığmıyor evrene
Bir mutluluk anında
Bütün çocukların güldüğü bir evren yaratırcasına
Sonsuzluğu sunarlar
Yürekleri deli kadınlar…

Kadının içinde yabancı kadınlar
Dolaşıp duruyorlar
Bir kapıdan çıkıp diğerine
Telaşla geçerken yüreğin yolla

Her sabah daha eksik
Her gece daha fazla ruhum
Büyülü düşler doğurur
Sevdalı ellerim dize dize
Sabahın yitikliği geceden kalma
Bir yokluğu fısıldar ince ince
Geceye kadar yeniden çoğalan
Bir çağlayan olur yüreğimde
Akar ince ince ömrüme
Sevdadır benim memleketim.

Her gittiğim yere alış

Kalbim bir geniş ovadır yar yüzünde
Sustukça içine yılkı atların sürüsü ayaklanır
Derin bir nefesle dört nala giderler gökyüzüne
Kırıp geçirir zamana direnen tüm kemiklerimi
Kurumuş toprağın çatlağı, delip geçtikleri…

Yaşım bir uzak zamandır destanlarda
Duyulmamış seslerin tılsımında gizlen

Bir eski yaz fotoğrafından susuyorum şimdi
Dilimde paslı sözcükler mezarlığı
Mermerleri soluk bir yaz akşamını öldürmüş soğukluğunda
Boş bırakılmış sözcüklerin siyah izinde
Adı konulamamış suskunlukların
Dudağımda moru kanayan zaman
-Zamanın kanı mor akıyor bu şiirde-
Bütün kırmızıları çalm

Ben çocukken gökyüzü kocamandı
Kıskanırdım kanadına takılan umudunu
Taklacı güvercinlerinin…
Sevdayı bilmezdim o zamanlar
Hasret ise dağlar kadar uzaktı…
Oysa anlatıyorlardı durmadan
Avucuma yuva yapmış küçük bir bedenle
Ve ellerimde atan bir küçücük kalple…
Yıllar sonra da bir kalbi daha ö

T/uzak sevdaların sandalı
Düşlerin gerçeğe çarpmasıyla kopan
Bir ayrılık fırtınasında
Açık denizlerde parçalanan…
Tarifsiz bir yoksunluk sonra
Sonra alışılmış bir açık yara
Tahtalarından sızan tuzlu su
Yaralara işleyen bir nakış gibi basar acısını
Daha çok tuz, daha çok ölümle…
Tanrı hep

Baharı göğsünde taşımalı insan
İçine çektiği her derin nefeste
Çiçekler açmalı gülüşünde
Kokusunda uzak iklimleri saklamalı
-Özlenen beklenen unutulan hatırlanmayan-
Belki bir şiir, belki de bir resim de
Unutulmuş sanılan her hatıranın
Saklandığı yerden ansızın çıkmasıyla
Yeniden sevmeli in

Sesime değen, senden esen bir ince rüzgâr
Ürpertir sözcüklerin düşünü dilimde
Çekingen bir telaş yokluğu hecelerken bir bir
Konuşabilsem dökülecek damlalar gözbebeklerime…

Gözüme değen, imgelerin başkenti yüzün
Çillerin toprağa serpilmiş açmaya hevesli gonca gül...
Mevsimlerin uçarılığında s

Şimdi yağmurların sesi
Ferah ve sakin üşütmeyen bir serinlikte
Şimdi içimde sakladığım; nisanların taze kokusu
Unutturmalı unutulacak ne varsa

Şimdi yağmurların sesi
İçimde biriken kelimelerden yorgun
Şimdi yağmurlar üzülür suskunluklara
Bütün boşluklara bırakır hüzün birikintilerini

Ş

Yüz yüze bakıyoruz
Yüzümüz yalnızlığa bakıyor
Yüz binlerce gün, saat ve bir o kadar dakika…

Yüz yüze bakıyoruz
Yüzümüz yalnızların büyüsünün gölgesinde yüzen yaprak
Yüz binlerce damlanın yağmuru sular, nehirler, denizler…

Yüz yüze bakıyoruz
Yüzümüz gülse eriyecek sınırların buz tutmuş dik

Gülsen
İkiye bölünse evren
Zaman yarılsa bütün çizgilerinden
Göğsüm sığmasa kafesine
İçimde ölen kuşlar
Canlansa aniden…

Gülsen
Bütün zamanlar tamamlansa yeniden
Yarım kalmış bütün masalları
Anlatsam en başından
İçimde gücenmiş güzler
Çiçek açsa yeniden...

Gülsen
Esrik sabahlara

Her gün dönümünde çaresiz
Yineliyor yaşam kendini,
Yeniliyor kendi kanının öz suyundan
Her seferinde biraz daha eksik gün
Herkes kendi içinde biraz daha fazla
Çoğaltıyor kendini yaşamın sessizliği
Esrik zamanların olmaz hüznüyle…
Günler bir saat eksik yaşamda
Ömre saklanmış derin ahlarla

Adın bir şehrin acı türküsünde
Çoktan unutulmuş
Söylenmemiş bir sözcük...

Adın yoksul hüzünlerin bitmek bitmeyen
Sessiz çığlıklarında direnen umutlar…

Adın ömrün gizli bahçelerinin
Nesli tükenmekte olan
Narin sevdaları...

Adın hükmü verilmiş mahkumların
Kalan son umudunun ince sev

Uzanır yazların bahçesine ömür
Sere serpe düşlerle
Güneşli günlerden umut çalar
Kirpiklerinde nemli bir deniz kıyısı...

Efkarlar güzel olan her şeyin özünde,
Bir göz kırpması, bir gönül kayması
Derinleri insanın karanlık kör kuyusu
Suları kurumuş düşlerin sıcağında
Düşmüş içine umutların

Günler umut yüklenir baharda
Yaza açsın diye ömür çiçekleri
-Mavi bir sevinç salınır gökyüzüne-
İçini dökmeye hevesli
Ve ilk aşkların tatlı telaşına özlemli
Bir mutluluk ısmarlanır hazirana…

Haziranda içimde bulutlar
Gözlerde yersiz yaz yağmurları
Umutlu sıcak bir akşamda
Bulutların

Zamanın sonsuz döngüsünde ömür
Zamansız iklimlerden habersiz…

Bilmem ki hangi zamanındayız sevmenin?
Ayrılıkların hangi zamanı?
Kavuşmaların da bir zamanı olmalı elbet!

Ellerinden uçuşan kokunun bir şehri olmalı elbet!
Bilmem ki hangi şehir daha küskün yaşama?
Yaşadığım mı, yaşayamadığım

Tebessümce konuşmak istiyorum
Tüm evrenin ortak dilinde
Bir gülüşle nasıl anlaşılmaz ki
Evrensel bir yazgıda
Bütün dudak kıvrımlarında
Sevgi aynı anlamda

Merhamet bir hoşgörü giysisiydi zamanında
Ve farklı değildi hiçbir zamanda
Hep aynı insanlığın bozguna uğrattığı
O ince düşünce silsi

Sesinde hayali bir kahramanın son sahnesinin hüznü
Bir masalın mutsuz bitişi dolaşıyor yalın ayak
Hüznün yakıcı ezgisinin tuhaf fısıltısı
Şiirler ki masalların sesiyle büyümüş
Sevdanın elleriyle serpilmiş
Hasretin yangınıyla kavrulmuş
Dilsiz bir kelebek…

Sesinde çıkmaz sokakların umutsuzluğ

Tutuşmuş dizelerin kokusunda gizlenen
Yakılmış yüreklerden geriye kalan küllerdir
İçimde üşüyen şehirde uçuşan
Göğsümü dağlayan hüzün
Gözlerimde dağılan kül rengi bulutların
Sessiz iç çekişleridir.

Yalnızlıkların gezindiği düşlerimdir
Ömrün yeşil sarı çimlerinde ayak izleri...
Yersiz yurt

Sesimi inceltiyorum
Kalbimin duvarlarını kalınlaştırırken
Sanmayın ki yokluk dokundu canıma
Sessizlik vuruyor kalbimin duvarlarına…
Bir sıcak yaz özleminde canım
Ruhumu ısıtacak bir bakışın
Serden geçmiş bir bahtın
Kurumuş yollarında zamanlarım...

Sesimi inceltiyorum
Kalbimin duvarlar

Kaç asır geçmeli?
Sevdayı boyamak için rengârenk
Kaç yağmurun ardından güneş çıkmalı?
Bakışlarda açması için gökkuşağı
Kaç günün göğüne bakmalı?
Bulmak için o eşsiz maviyi…

Arıyorum heybemdeki eski masallarda
Ömrün hesapsızlığına ait şeffaflığı
Renkleri sayıyorum hep bir eksik
Meğer göl

İçimde yanan bir ormanın yası
Sadece birkaç ufak telaşı vardı
Derin ve sakin nefesinde kaldı
Bilmezdi kalbi, fena insanlığı
Yaşamın kıyameti kalbin yangını...

Vicdanların yoksunluğunda bir ülke
Öldürüyor nefesindeki serinliği
Yaprak yaprak dökülüyor kırmızılar
Canların tüylerinde acı f

Yüreğimde işgal edilmiş bir ülke durur.
Bakışlarında tutsak kelimeler,
Bahtında alev alev yangınlar,
Mühürlenmiş dudaklarım suskun bir bahara.
Çocuk gülüşlerle yazlara hevesli.
Uzun yolları beklemekten usanmayan
Mevsimlerin gözyaşları ellerinde gizli.

Kurtarılmayı bekleyen işgal edilmiş bir

Destanların cevheri türkülerin buğusu
Ezgisinde asırların pamuk bulutu
Al yeşilli fistanların tatlı telaşı
Gençliğin ilk adımlarının tuhaf sevinci

Oysa bilinmez nedensiz sevincin
Hiçbir zaman kıymeti

Yalınayak bir ömrün buruşmuş renkleri
Sessizliğin ruhunda bir ince düş gizli
Kördüğüm

Ellerinde çiçeklerle bekliyor seni sabah. Bütün mavi umutları elbise diye giymiş güneşten gülümsemesiyle içini ısıtıyor. Renkleri hatırlatıyor sabah, gözlerini her yeniden açışında dünyaya. Renkleri sevmeyi unuttun, sevmenin derin inceliğinin içini ferahlattığı zamanları unuttuğun gibi… Hatırlatıyor

Geçiyor önümden o sevgili yaz
Sıcağında kaybolduğum zamanın tesiri
Geçiyor sevda gibi ısıtarak içimi
Sevgiden yapılmış taç yapraklı
Sözcüklerin iyiliği güzelliği
Yüzüne yansıyan yakamozların gülüşü
Unutturur mu kışın koyu hüznünü?

Unuttum!
Yani unutmuş gibiyim…
Geceleri açan ve sevday

Kırık vakitlerin ördüğü, yürüdüğüm renkli yol
Kırk yıl geçmeyen bir yara
Kırk yıl değişmeyen bir ses kulağımda
Yüzün aynı çocuk gülüşünden yapılmış bir biblo
Bir santimini bile yitirmemiş aklımda
Yarım kalan her söz gibi yaralı
Sessiz açan her çiçek gibi masum
Beklenmedik baharların arma

Gökyüzünden bir parça sürmeli ömre
Serinliğinde her sabahın
Güneşten bir kıvılcım çalmalı
Isıtmak için yüreğin gizli odalarını
Gülüşleri bulmalı saklandığı yerden
Yeniden sevmeyi hatırlamak için
Ve hatırlatmak yeniden…

Eski masallara gerek olmaksızın
Fosforlu zamanları kazımak zamana
Ma

İçimde gezinen Eylül’den habersiz geçerken yaz
Ömür yine tutulacak,
Yağmurlarındaki hüzne biraz.
Sararıp solan ömrün yaprakları,
Düşecek ayak bastığın her yere,
Yağınca ruhumun damarlarına az az.

Kurumuş bir ağacın gövdesi kadar yalnız,
Ve damarlarındaki sessizlik kadar asi.
Beklenmedik bi

Ceplerimde saklı umuttan habersiz
Heybemde sevinirken eski masallar
Yüreğimin bilinmez odalarında
El değmemiş sevdalar soluklanır…

Ömür akşamlar gibi kısalırken
Umutlar yeşerir yeniden yüreğimde
Turuncu gökyüzünün altında yediveren güllerle
Hediyesini sunan tuhaf bir akşamüstü gülüşümde…

Günün bitişi gibi sessiz
Mavinin bitişi gibi telaşsız
Bir mutluluk anının yıllara yayılışına özenen
Ve mavi bir düşü elinden kaçıran
Sessiz bir çocuktu yalnızlığın…

Çocuk tebessümlerin hüzünleri kovan sesine yerleşen umut
Kutsanmış baharların armağanı mavi gökyüzünde saklı
Yetinmez saa

Boş sokakların ıssız kaldırımında
Hep avare yürüyen
Yalnızlık türküsünde dize olmuş
Hep aynı sızılı ezgiyle çalınan kalpler gördüm.

Penceresiz evlerin düşsüz balkonlarında
Yırtılmış hıncı göğsüne yerleşmiş kadınların
Gözyaşlarıyla yıkanmış
Yine de temizlenememiş adamları gördüm.

Gözyaşl

Bütün ayrılık pusulaları sonbaharı gösterir
İbresinde kalibresiz bir hüzün
Sevdaların ölüşüne dayamayan yaprakların
İntiharı olur kuruyup dalından her düşüşü
-Öylesine sevmiş işte sevdayı, görememişiz!-
Yapraklarını yitirmiş çıplak bir ağacın yalnızlığı
Saydam bir hüzün giyen utangaç gövdesi

Dünyanın bütün çöllerinin tenha her kıyısı
Ulaşır mutlaka bir denize dökmek için içini
Mevsimlerin ruhu duymaz yanan kumların sesini
Zamansız takvimlerin sesinden düşer sonbahar yaprakları
-Sonbahar hisseder bütün hüzünleri-
Bütün olmazlarda hep hayattan bir şeyler bekler parmak uçları

Yaşa

Göğsümde açan mavi papatyanın haberi yok
Öz suyundaki gözyaşından,
Umuttan ve bahardan…

Geri alınamayan zamanın tesirinde yolcuysam
Unutulmayan yenilgilerin simgesi
Ömre işlendiyse yakan iğnelerle
Açsam, susuzsam, sevgisizsem, yorgunsam

Göğsümde açan mavi papatyanın haberi yok
Öz suyun

I. GÜLMEK
Yaşama sevincini bütün hücrelerine yüklemek, umarsız.

II. AĞLAMAK
Dünyanın sonuna yolculuk etmek, silahsız ve savunmasız.

III. SEVMEK
Kendi sesini unutmak, duymamak, sessiz.

IV. ÖLMEK
Yalnızlıktan bir sonraki durakta inmek, çaresiz.

V. SARILMAK
Kalpten damarlara akan

Serin kuşlar selamlar göğümü
Maviyi ararlarken göğsümde
Uzakların bilinmeyen dilinde
Derinlerden akan kan şelalelerinde bulurlar bir renk ancak…
Tatlı ekşi bir masalın ruhunda açtığı yaradan habersiz
Bir çocuk oturuyor herkesin içinde bir tenhada
Neden kırıldığı belirsiz…
Çocuk bilmez neden

Bir mum yaktı geceye
Mum ışığının gölgesinde durdum
Yetsin aydınlatmaya yüzümü, geçmişimi…
Hasarlı tüm zamanlara, adalete yetsin istedim
Karanlıkla alay ettim kuşları görmedim
Sözcüklerin çırpınışını gördüm dize dize
Yalnızlık içeren bütün cümlelerin altını
Bir kez daha çizdim kanatan sivri

Yalnızlığı sözcüklerle parçalayan bir şairin hüznü
Uzak evlerin mecbur sobalarına sarılan çocuk ellerin çatlağı
Beklenmedik bir sözcükle buluşan kulakların isyanı
Ani bir yudumla dilin yanması
İşçilerin çabuk molalarında hızla içilen
Sıcak ve yavan çayların çaresizliği
Kavurur yüreği ansız

Rastgele dizilmiş kaldırım taşları gibiydi ömrümüz
Öylece orada durmakla yükümlü
Basılan her ayağın izinde bir yalnızlık bulma derdi
Kendine bir yoldaş bulma derdi belki de...

Rastgele dizilmiş kaldırım taşları gibiydi ömrümüz…
Bütün yağmurlardan sonra arınmıştı
Yeni baştandı bütün kirlenmel

Yalnızlıklara doyurulmuş hayal gücümün
Acıya sık rastlanır siyah bulutlarında
Yosunlar kesi yerlerinden sızdırıyor rengini
Her zerreme çile çile esiyor omuzlarımdan
Omurgamda dünyanın kahrı
Bir iç kıyılması bu, bir zaman kıyılması
Kalp üşümesi zamansız
Dil titremesi sözcüklerin soğuğunda
A

En başındayız sanki zamanın
Yeniden başlıyoruz hüzünleri içmeye
Eskimiş kadehlerin kırgın kalbinden...

Sevinçleri sevmeye ant içiyoruz yeniden
Bütün yollar denize çıkacakmış gibi
Kurak bozkırın ortasında bile...

Dalgaların kokusunu duyar gibi kalpte
Yeniden özlüyoruz, özlediğimiz her şey

Menekşenin aklında eski bir ses
Yüz binlerce yıl önce
Kalbe gelip yerleşen
Eski bir ağrı…

İlk keşfi yalnızlığın,
İlk ayrılık zelzelesi…

Menekşenin düşünde bir sevda
İlk yalnızlık serpilmiş toprağına
Kurumuş gitmiş zamanla
Nefesinde bir damla suyla…

İlk keşfi yalnızlığın,
İlk

Kalbimi unuttuğum bir zaman
Hatırla diyor bir ses
Sevmelerin gücenik bakışlarında esen ince meltemi
Hızlı hızlı çarpmanın heyecanlı gülüşlerini

Sesimi unuttuğum bir zaman
Hatırla diyor bir ses
Eskimiş şarkıların içini yakan ezgisini
Nasıl da içten haykırarak söylediğini

Sıcaklığı unutt

Zamanın sesinde üşüyen bir mevsimdi
Elinden kayıp giden günlerin sesi

Ayaza kesmiş bir hayalin
Beyaz ayak izlerinde gizliydi
Ömrün varacağı son mevsim

Hasarlı zamanlar soğuktu her zaman
Sıcak iklimleri ararken bakışın

Kalbinin karanlık odalarında
Yanan hasret mumunun kokusunda
Erir

İnsan bazen uzun bir boşluktur, kendi içine doğru büyüyen. Bu boşluk ne kadar büyürse insan o kadar derinleşir. Derinleştikçe içindeki katmanlarda biriken sahici hüzün, yakıcı keder, gülümseyen sevinç; bazen çocuksu mutluluğa bazen de kahreden dertlere dönüşünce yersiz sevdalarda rastlasan yerli zam

İn derinine ruhunun uçsuz bucaksız denizine
İnci inci sevdaların umutlu bahçesine
İncir ağaçları arasında gezin her mevsimin
İncinir ömrün ayakları ruhun çölünden çıkmazsan eğer…

İn sessizlikten kurduğun o erişilmez tahttan
İnce ince başla sözcükleri incitmeden konuşmaya
İncecik bir dere ol

Dilimin
ucunda geziniyor,

OKUMAYA DEVAM ET

Rüyaları hükümsüz
kılan

OKUMAYA DEVAM ET

S
esi cıva gibi akıp gidiyorken bombaların

OKUMAYA DEVAM ET

Bir giz var ruhun kıyametinde. OKUMAYA DEVAM ET

Özlemek zehirli bir çiçeği koklamak gibi, bazen OKUMAYA DEVAM ET

Rüzgarın infazı bu ayaz

OKUMAYA DEVAM ET

Ufalanıyorsa ruhum ayazında sözcüklerin OKUMAYA DEVAM ET

Bazı
zamanlar

Şefkatli
ellerin kızıl gölgesinde

Uyurdu
hüznün hıçkırıkları…

Sakindi…
Sessizdi…

Sonra yine
en baştan bir savaş

Ruhun
ruhla…

İnsanın
insanla…

Kaç asır
geçti tadı değişmedi <

Bir adım
daha atsa

Nisan
akşamüstüne kavuşacak düşlerin narin adımları

Bilinmez
yağmurlara ulaşacak sırılsıklam olacak üstü başı

Çünkü her
kadın sever Nisan’ı…

Ilık
esintilerinin ruhunu arındırma umuduyla

Tutulmayan
sözl

Yüzümde
ağır bir yas taşıyorum

Ellerimle
buruşturduğum sesleri susuyorum

İhtimal ki
asıyor göğsündeki dikenli tele

Olmaz bir
hayali daha erteleyişlerim

Delik
deşik geleceğinde umudun, haritası kayboluyor aniden

Unutmak
isti

Gülmeyi unutturan yorgunluğunda derdi

Açan çiçeklere özenen kalbim

OKUMAYA DEVAM ET

Bavulumda
çiçeklerle geldim

OKUMAYA DEVAM ET

Yeniden inanmanın mevsiminde

OKUMAYA DEVAM ET

Islanmanın
hükmü yok yaz yağmurunda

Uzak kumsalların kalbinde ayak izleri

Fesleğen kokulu sabahların huzuru

Ezber bozan şefkatlerin güneş sıcaklığında gümüş
par

Titreyen
bir sevmenin narinliği

Durgun
denizi vahşi bir vapur gibi yırtıyor

OKUMAYA DEVAM ET

OKUMAYA DEVAM ET

OKUMAYA DEVAM ET

OKUMAYA DEVAM ET

OKUMAYA DEVAM ET

OKUMAYA DEVAM ET

OKUMAYA DEVAM ET

OKUMAYA DEVAM ET

OKUMAYA DEVAM ET

OKUMAYA DEVAM ET

Görülmeye

Ruhumun kehanetinde melankoli ağrıları

Gaflete düşmüş kılıç keskinliğinde düşlerim

OKUMAYA DEVAM ET

Bir makas gibi açıyor kollarınıUzak bir bakışa esir düşmüş sevdaDüşünmeden sarılıyorum sivri uçlarının arasında kaybolmayaGözlerin uçsuz bucaks

*Ölüm uzundur yaşam ise bir düş kadar kısa... *Uzun ölümler buldum hep kısa yaşamaGüz rüzgarının köhne merasimlerindeHep tazecik haziran sıcakl

Bir kapı açılıyor zamanda, bir yaraTopraktaki huzursuz bakışAyaklarda prangaTutsak ediyor göğün bahçesine yüzüYaşamın baş eğdirmez tutkusuYayılıyor damarlaraBir kapı daha açılıyor zamandaSonra bir kapı dahaGökler de huzursuz şimdiGökler de yorgun, başı eğikSonsuz serüvenlere mahkûm ömürZamana açılan

  OKUMAYA DEVAM ET

Gitmelerin peşinde adım adımHer suskun nefesinde tutsak adımİçimde üşüyen şehirlerin depremiYedi kat yerin altına gömsem de kalbimiYerle yeksan göğsümdeki mezar Yedi iklim geçti aramızdan adım adımYarana gömdüğün yerde sızlar adımÖlü bir hüznü yeşertiyor (g)öz suyuylaAkıp giden nehirlerine ulaş

Kızıl şefkatlerin zirvesindeki suKoyu toprakların yumuşak tenindeki gazelLacivert gökyüzünde kürek çeken gurbetin ıssızlığıKıtaların bütün mezarlarının ağırlığıyla zorla dönen dünyaHacmindeki reddedilmiş kısır döngüdeki pişman matemlerKuyularda kuytularda köprülere kumsallara özenen deli hıçkırıkUza

Gün dönümünün ferah kokusunu düşündüm Nihayet evreni sevdiren bir sığınağa uyandım Sevmelerin ve gitmelerin t/arafındaki kuşkudaydım Yaşam belirsizliğini sevmedim  Layık olmadı ağır aksak yürüyen umutlar yaşamaya Sarsıldı odam, çatladı duvarlar Alevlerle diktiğim g

Gecelerin koynundaki karanfil çürüyor  Yapışıyor yakama serseri inadı beklemenin Yolumu kaybettim büsbütün  İstilasından beri beni kederin Pusulamda mühürlenmiş ışık ışık gözlerin  Nereye gitsen seni  Yana döne arıyor  Yana yana buluyor&nbs

Zamanla unutuluyorsa   OKUMAYA DEVAM ET

Kötülüğü iyiliğe dönüştüren sözcüklerin tılsımlı gücüne inandım Seslerin rengindeki siyaha bulanmış sözcükleri sevmedim Her şey aşkın yitirilmiş ömründen sonraSesimdeki boşluk kara delik fezadaBoşluğun karanlığına mahkumum oysaBeni dönüştüren aynalardan kurtulamadımGöğüs geremedim ele geçirilişime a

    Kaç ölü kaç yaralı çıkar içimdeki depremden sabaha          Bu çaresiz hüzünle kaç zaman yas ilan edilir yüreğimdeAkşamdan kalma acılarımın Sevdaya uzanan ellerini tut! Çünkü seni düşününce  Fırtınaya tutsak bir deniz gibi Dalgalan

Beklemenin huzursuz evindeRuhumun istekli kıyametlerini avutuyorum OKUMAYA DEVAM ET

Mutluluktu temmuz evveldenYazlardı yüreğimi ısıtan ezeldenArtıkYangındır temmuz Tutuştu şiirler gülüşlerindenTellere vuran narin parmaklardan başladı tufanGeriye kalan kül, kara lekesidir yurdun Türkülerin sesinde sevdayı büyüten şairlerNasıl korku saçar bağnazlığı giyinmiş meşalelere?Yurd

Yazsız kaldığım bir zamandaÜşüyen bir sokağın kalbindeYağmurun sarhoşluğundaki rüzgârla sarmaş dolaşBir yalnızlık giyindiğim esnadaTam o anda  Dünyayı durduran güzüyle bir aşkın SavruldumÇarptı düşüncelerimin utangaçlığıVe telaşı bütün sokak duvarlarınaDuvarlar tuzdan, acıdan, fosford

bir dağ hazırlandı bana bir uzak ülkebir uzak yol bir uzak son Kendimden çıktım Gittim Eteklerine papatyalar tünemiş Serin bir dağa bağırdım Sustuğum her şeyi Papatyalar sustu  Kendimi duydumSustum Son nefesinde sevdanın Papatyaların solan